Demographic and Characteristic Features of Patients with Multiple Myeloma with Renal Involvement

INTRODUCTION: Renal involvement is common in multiple myeloma and is one of the main causes of morbidity and mortality. The aim of this study was to compare the prognostic effects of some laboratory features, survival, morbidity and mortality in patients with multiple myeloma who were diagnosed with multiple myeloma and developed chronic kidney disease.
METHODS: Patients who were diagnosed with multiple myeloma in the last 5 years and who developed chronic kidney disease or developed chronic kidney disease during their treatment were included in the study, retrospectively.
RESULTS: 25 male and 14 female patients were included in the study. The most common complaint was weakness in 27 patients (69.2%). Chronic kidney disease was present in 27 patients at diagnosis, 12 patients had developed chronic kidney disease in the process of treatment. When the patients who developed chronic kidney disease at the time of diagnosis compared with the patients who were not developed; hypercalcemia (p = 0.046) and beta-2 microglobulin levels (p=0.22) were higher in patients with chronic kidney disease. Alkaline phosphatase levels (p = 0.023) and hypercalcemia (p = 0.04) were significantly higher in patients with lytic bone lesions. The mean survival was 6.15 months in 23 patients with who developed chronic kidney disease at the time of diagnosis multiple myeloma, while the mean survival was 30 months in 11 patients with who developed chronic kidney disease in the process of treatment. Average life expectancy at diagnosis; we found that those with chronic kidney disease significantly decreased compared to those without chronic kidney disease (p = 0.027)
DISCUSSION AND CONCLUSION: Renal involvement is common in the course of multiple myeloma and renal involvement is closely related to morbidity and mortality. Early diagnosis and treatment of multiple myeloma will prevent the progression of permanent renal damage and positively affect the progression of the patient.

Renal Tutulumu Olan Multiple Myelomlu Hastaların Demografik ve Karakteristik Özellikleri

GİRİŞ ve AMAÇ: Renal tutulum, multiple myelomda yaygın olarak görülür ve morbidite ile mortalitenin ana nedenlerinden biridir. Bu çalışmada; multiple myelom tanısı almış ve kronik böbrek hastalığı gelişmiş hastaların bazı laboratuar özelliklerinin prognostik etkileri, yaşam süresi, morbidite ve mortalite nedenlerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Retrospektif olarak Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesinde son 5 yılda multiple myelomda tanısı konan, tanı konduğu sırada kronik böbrek hastalığı gelişmiş olan veya tedavileri sırasında kronik böbrek hastalığı gelişen hastalar dâhil edildi.
BULGULAR: Çalışmaya 25’i erkek, 14’ü kadın 39 hasta alındı. Hastaların ortalama yaşı 62’idi. En sık başvuru şikayeti 27 hastada (%69.2) halsizlik, 20 hastada da (%51.3) bel ağrısıydı. 27 hastada tanı sırasında kronik böbrek hastalığı mevcuttu, 12 hastada ise tedavi sürecinde kronik böbrek hastalığı gelişti. Tanı anında kronik böbrek hastalığı gelişmiş olan hastalarla, gelişmemiş olan hastalar karşılaştırıldığında; kronik böbrek hastalığı gelişmiş olan hastalarda hiperkalsemi sıklığı (p=0.046) ve beta-2 mikroglobülin düzeyi (p=0.22) daha fazlaydı. Multiple myelomda tanısı konulduğunda litik kemik lezyonu olanlarda alkalen fosfataz düzey yüksekliği (p=0.023) ve hiperkalsemi sıklığı (p=0.04) istatistiksel acıdan anlamlıydı. Tanıda kronik böbrek hastalığı gelişmiş olan 23 hastada ortalama yaşam süresi 16.15 ay iken, izlemde kronik böbrek hastalığı gelişen 11 hastada ise ortalama yaşam süresi 30 ay saptandı. Tanı sırasında ortalama yaşam süresinin; kronik böbrek hastalığı gelişmiş olanlarda, kronik böbrek hastalığı gelişmeyenlere göre (p=0.027) anlamlı olarak azaldığını saptadık.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Multiple myelomun seyrinde renal tutulumu sıktır ve renal tutulum morbidite ve mortalite ile yakından ilişkilidir. Özellikle multiple myelomun erken tanı ve tedavisinin yapılması, kalıcı renal hasarın gelişmesini önleyerek, hastanın progresyonunu olumlu yönden etkileyecektir.