AMAÇ: Erişkin yaş grubundaki kolorektal kanser riski yüksek olgularda BT kolonografinin kolorektal lezyonları saptamadaki tanısal etkinliğini klasik kolonoskopi ile kıyaslamak. GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmanın yapıldığı yer Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Radyoloji Anabilimdalıdır. Olgulara önce BT kolonografi daha sonra kolonoskopi tetkiki yapıldı. BT kolonografi 16 almaçlı çok kesitli bir BT cihazı kullanarak yüz üstü ve sırt üstü konumlarda kontrastlı ve kontrastsız olarak alınan 1.25 mm kesit kalınlığındaki görüntülerle yapıldı. Tüm olgularda cihaz yazılımı içinde bulunan "Shaded Surface Display" (Üç Boyutlu Görüntüleme) yazılımı ile sanal kolonoskopik görüntüler elde edildi. Klasik kolonoskopi altın standart olarak kabul edilerek sanal kolonoskopide saptanan bütün lezyonlar ve polipler için duyarlılık, özgüllük hesaplamatarı yapıldı ve Colıen'in Kappa uyum analizi gerçekleştirildi. BULGULAR: Olguların tümü birlikte değerlendirildiğinde sanal kolonos!copinin lezyon saptamadaki duyarlılığı %81.5, özgüllüğü %78.9 olarak hesaplandı. Polipler için hesaplanan duyarlılık %83,3 ve özgüllük %76,9 olarak bulundu. Dört mm ve üzeri çaptaki poliplerde BT kolonograt1nin duyarlılığı %100 idi. Lezyonlarm tümü ve polipler için yapılan Co hen Kappa uyum analizinde sanal kolonoskopiyle kolonoskopi arasındaki ilişki katsayısı orta-iyi derecedeydi (K=O.S0-0.60). SONUÇ: BT kolonogratl, 4 mm'den küçük palipleri saptamadaki etkinliğinin ve Kappa uyum analizi sonuçlarını orta-iyi derecede olması nedeniyle bir tarama testi olarak güvenilir değildir. Bu tetkikin lezyonlarm ilk tanısından çok, kolonoskopi ile saptanmış olan lezyonların morfolojik özelliklerinin izlemde kullanılması daha faydalı olabilir.

AIM: To compare the diagııostic efficacy of CT colonography and conventional colonoscopy in detecting colorectal lesions in adult patients w ith high risk of colorectal neoplasia. MATERIAL AND METHODS: ln all patients, CT colonography was performed by a 1.6-detector multi-siice scanner, followed by conventional colonoscopy. lmages were obtained with 1.25 mm slice thickness both in supine and prone positions, the latter with administration of Lv. Iodinated contrast materiaL Virtual colonoscopic views were obtained through "Shaded Surface Display" software. Taking the conventional colonoscopy as the gold Standard, sensitivity, specifıcity and Cohen's Kappa correlation coeffıcient were estimated for all lesions and polyps, seperately. FINDINGS: When all lesions are evaluated together, the sensitivity and spesifity of virtual colonography were 81,5% and 76,9%, whereas the sensitivity and spesifity calculated for polyps were 83,3% and 16.9%, respectively. In polyps with the diameter of 4 mm and over, sensitivity of CT colonography was 100%. With regard to the correlation between virtual colonoscopy and conventional colonoscopy, Cohen's Kappa coefficient was found to be fairly good (K=0.50-0.60). CONCLUSION: Due to the ineffıciency in detecting small polyps and fairly good results in Kappa correlation analysis, CT colonography is unsuitable as a screening method. In our opinion, the use of CT colonography should be reserved to follow up of the morphologic features of the lesions which were primarily detected by conventional colonoscopy.

AMAÇ: Pseudomonas aeruginosa hastane infeksiyon etkenlerinden olup çoğul direnç gösteren izolat sayısı giderek artmaktadır. Bu çalışmada hastanemiz Anestezi Yoğun Bakım (Jnitesi(AYBÜ)nde yatan hastalardan üretilen P. aeruginosa cinsi bakterilerin imipenem (IMP), sefoperazon-sulbaktam (S-Sul), piperasilin-tazobaktam (PIP/TZ)'a direnç durumunun belirlenmesi amaçlanmıştır. GEREÇ VE YÖNTEM: 2007 yılı içinde hastanemiz AYBÜ hastalarına ait çeşitli örneklerden üretilen 95 P. aeruginosa cinsi bakteri klasik tanımlama yöntemleri ve VITEK 2 tanımlama sistemi ile yapılmıştır. Antibiyotik dirençleri E-test yöntemi ile araştırılmış olup MİK50 ve MİK90 değerleri belirlenmiştir. BULGULAR: S-Sul'a %39, PIP/TZ'a %41, IMP'e %43 direnç saptanmıştır. MİK-50 ve MlR 90 değerleri sırasıyla 16-192, 32-192, 3-32 olarak bulunmuştur. SONUÇ: Bu sonuç YBÜ'nde sıklıkla kullanılan bu antibiyotiklerin kontrollü kullanılmasının gerekliliğini bir kez daha göstermiştir. Yoğun bakım ünitelerinde üreyen ve yüksek antibiyotik direncine sahip Pseudomonas suşlarının hastane ortamında yayılmaması için bölgesel in-vitro direnç profillerinin devamlı olarak izlenerek etkin tedavi protokollerinin uygulanması gereklidir.

AIM: Pseudomonas aeruginosa is an important nosocomial pathogen and the prevalance of multiple resistant isolates has been increasing. The aim of this study was to determine imipenem (IMP), cefoperazone / sulbactam (S-Sul), piperacillin/tazobactam (PIP/TZ) resistance patterns of P. aeruginosa in clinical specimens of patients in Anestesia intensive Care Unit. MATERIAL AND METHOD: Ninety-five P.aeruginosa strains isolated from various clinical specimens taken from the patients in our Anesthesia Intensive Care Ünite during 2007. Microorganisms were identified by conventional methods and VITEK 2 identification system. Antibiotic resistance were investigated by using E- test method and MIC 50 and MIC 90 values were calculated. FINDINGS: Resistance rates were found 39% to S-Sui, 41% FlP/TZ, 43% to IMP. MIC 50 and MIC 90 values were found 16-192, 32-192, 3-32 respectively CONCLUSION: This situation once again reveals that reasonable antibiotic usage mandatory. The local antibiotic susceptibility profıles of Pseudomonas spp. Should be surveyed continuously to avoid the spread of Intensive Care Unite isolates carrying high level antibiotic resistance.

AMAÇ: Peptik ülser delinmelerininin dikişle onarımından sonra, H. pilori yokedeiminin ülser yinelemesini azaltıp azaltmadığına karar vermek. Dikişle onarım yöntemi %30-80 gibi yüksek ülser yinelemesi ile sonuçlanmaktadır. Peptik ülser delinmeli hastalarda H. pilori infeksiyonunun yaygın olduğu bildirilmektedir. Dikişle onarımından sonra, H. pilori yokediminin uzamış bir ülser iyileşmesi mi sağladığı yoksa yok edimin eşzamanlı kesin ameliyatı mı gerektirdiği henüz belirsizdir. GEREÇ YE YÖNTEM: Ocak 2002-Aralık 2003 tarihleri arasında peptik ülser delinmesinin laparatomi ile onaylanan 95 hastadan 78'i çalışma için seçildi. 66(%84.6) olguda H. pilori enfeksiyonu olduğu gösterildi. Bu Hastalar iki guruba ayrıldı. Grup I (Yokedim grubu, s=34).Gurup II (Kontrol gurubu, s=32).Grrup I hastalara tek kür anti-helikobakter sağaltımı( KLA 4x250 mg+ AMX 4x500 mg); Grup II hastalara ise 4 haftalık Proton Pompa baskılama (PPB) sağaltımı(Lansoprol, 2*30 mg/gün) uygulandı. Hastalar evine gönderildikten iki ay sonra ülser iyileşmesi açısından, bir yıl sonra ülser yinelemesi açısından endoskopi ile kontrol edilerek değerlendirildiler. BULGULAR: İzlem sırasıda iki ay sonraki endoskopi kontrollerinde yokedim grubundaki 33(%97); Kontrol grubundaki 29(%91,4) olguda ülser iyileşmişti. İki grrupta da İlk ülser iyileşmesi benzerdi (p=1.00). Bir yıl sonraki endoskopik değerlendirmede yokedim grubunda 4 (%11.7); Kontrol grubunda ise 16 (%50.0) olguda ülser yinelemesi gelişti. Yokedim gurubundaki ülser yineleme oranı, kontrol grrubunukinden istatistiksel olarak anlamlı olarak düşük bulundu (p=0.002). SONUÇ: H. Pilorinin eşlik ettiği peptik ülser delinmeli hastalarda H. Pilori yokedilirse ülser yineleme oranı azalır. Yaygın peritonit varlığında acil asit azaltıcı sağaltımlar gereksizdir.

AIM: To determine whether eradication of H. pylori could reduce the risk of ulcer recurrence after simple closure of perforated peptic ulcer. We sought that simple closure has been associated with high ulcer recurrence rates of 30% to 80%..Recently, a high prevalence of H. pylori infection has been re porte d in patients with perforations of peptic ulcer. It is unclear whether eradication of the bacterium confers prolonged ulcer remission after simple repair and hence obviates the need for an immediate defınitive operation. MATERIAL AND METHOD: From January 2002 to December 2003, 95 patients were confırmed to have peptic ulcer perforation by laparotomy and 78 patients were eligible for the study. 66 (84.6%) patients were shown to be infected by H. Pylori. H. Pylori positive patients vvere rarıdomized into two groups as group I (n=36, Eradication group), and Group II (n=32, Control goup). For cases in eradication group, triple anti-helicobacter therapy (KLAC1D 4x2.50 mg+ AMOXICILLINE 4x500 mg) were performed while only 4 -week PPİ Therapy (Lansoprol, 2 30 m g/gün) for control goup. In Follow-up periods, endoscopic controls was performed 2 month and 1 year after hospital discharge for surveillance of ulcer healing and ulcer recurrence status. FINDINGS: 33(97.0%) patients in the eradication group and 29(91,4%) patients in control group had ulcer healed at 2 month). Initial ulcer healing rates were similar in the two groups (p=l.00). Afıer 1 year, ulcerre 1 apse was observed in 4(11.7%) patients in eradication group while 16(50.0%) patients in control. Group. Difference between two groups was statistically significant (p=0.002). CONCLUSION: Eradication of Fî. Pylori prevents ulcer recurrence in patients with H. Pylori- associated perforated peptic ulcers, and this, immediate acid-reduction surgery in the presence of generalized peritonitis is unnecessary.

AMAÇ: Çalışmamızın amacı anestezi yoğun bakım ünitesinde (AYBÜ) yatan zehirlenme olgularını; demografik özellikler, zehirlenme çeşidi, tedavi sonuçları açısından incelemektir. GEREÇ VE YÖNTEM: 01,01.2008-31.12.2009 tarihleri arasında zehirlenme tanısı ile AYBÜ'de yatarak tedavi gören 112 hastanın dosyası geriye dönük olarak tarandı. Hastaların yaşı, cinsiyeti, yattığı gün sayısı, APACHÎ II skoru, zehirlenme çeşidi (ilaç zehirlenmesi, organofosfatlı insektisitler, gıda zehirlenmesi, toksik gazlar, alkol, diğer), zehirlenme şekli (özkıyım amacıyla, kaza ile ve alkol), tedavi sonucu (şifa ile, durumunda değişiklik olmadan, tedavi reddi, hastane içi başka kliniğe sevk, başka hastaneye sevk, ölüm) incelendi. BULGULAR: 01.01.2008-31.12.2009 tarihleri arasında 24 aylık sürede AYBÜ'de toplam 2098 hasta izlenmiş olup, olguların 112'sinin (% 5,3) zehirlenme olduğu bulundu. Zehirlenme olgularının 60'ı (%53,6) kadın, 52'si (%46,4) erkek; yaş ortalaması 33,94±17,58 (15-81) olarak bulundu. Olguların 90'ının (%80,4) özkıyım, 17'sinin (%15,2) kaza, 5'inin (%4,5) alkol alımı sonrası zehirlenme tanıları ile AYBÜ' ye yatırıldığı bulundu. AYBÜ'de izlenen olguların 34'ti (%30,4) şifa ile, 9'u (%8) durumunda değişiklik olmadan evine gönderildi. 4 (%3,6) olgunun tedaviyi reddederek kendi isteği ile hastaneden ayrıldığı, 52 (%46,4) olgunun ilk tedavilerinin ardından hastane içi başka kliniğe, 2 (%1,8) olgunun ileri tetkik ve tedavi amacıyla başka hastaneye sevk edildiği ve 11 olgunun ise (%9,8) kaybedildiği saptandı. SONUÇ: 24 aylık sürede AYBÜ'de izlenen 2098 olgunun % 5,3'ünü zehirlenme olguları oluşturdu. Özkıyım amacı ile ilaç alımının en sık görülen zehirlenme biçimi olduğu tespit edildi. 15-24 arası kadın olgularda zehirlenme daha çok olduğu belirlendi. İlaç zehirlenmeleri arasında en sık çoğul ilaç ve antidepresan içimi yer aldı. Genel ölüm oranı %9,8 olarak bulundu.

AIM: The present study aimed at investigating cases of poisoning admitted to our anaesthesıa Intensive Care Unit (A1CU) from the viewpoint of their demographic characteristics, type of poisoning and results of treatment. MATERIAL AND METHOD: The fıles of 112 patients hospitalized in our intensive care unit between 01.01.2008-31.12.2009 with a diagnosis of poisoning were screened retrospectively. Age, gender, duration of hospitaiization, APACHE II score, type of poisoning (drug poisoning, poisoning with organophosphate insecticides, food poisoning, poisoning with toxic gases, alchohol poisoning), results of treatment (successful treatment, unchanged condition, refusal of treatment, transfer to another unit within the hospital, referral to another hospital, death) were investigated. FINDINGS: A total of 2098 patients vvere admitted to the AICU within the 24 months' period between 01.01.2008¬31.12.2009 and 112 (5,3%) of these were diagnosed as cases of poisoning. Of these cases, 60 (53,6%) were female and 52 (46,4%) were male; mean age was 33,94±17,58 (15-81). 90 (80,4%) patients were presented at the AICU as suicide victims; 17 (15,2%) resulting from accidental poisoning, and 5'i (4,5%) due to excessive alcohol intake. 34 (30,4%) of the patients were successfully treated; 9 (8%) were discharged with no change in condition. 4 (3,6%) refusing treatment left the hospital on their volution. 52 (46,4%) were transferred to another unit within the hospital after initial treatment, and 2 (1,8%) were referred to another hospital for further investigation and treatment. 11 (9,8%) of the patients were lost. CONCLUSION: Of the 2098 cases admitted to the AICU within a period of 24 months 5,3% consisted of cases of poisoning. İt was found that suicide attempts through drug intake was the most frequent cause of poisoning. Females aged 15-24 constituted a group in which cases of poisoning were seen the more frequently. Multiple drug poisoning and antidepressants were the most common agents of drug poisoning. 11 (9,8%) of the patients were lost.

AMAÇ: Hiperbarik oksijen (HBO) tedavisinin diyabetik ayak yaralarındaki damar yapısına etkisini araştırmak. GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmaya diyabetik ayak yarası nedeniyle Mart-Ağustos 2009 tarihleri arasında Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi Genel Cerrahi Kliniklerine yatmış olgular arasından Wagner sınıflamasına göre 2, 3 ve 4. evredeki diyabetik ayak yaraları alınmıştır. Diyabetik ülser alanı ve komşu sağlam dokudan alınan biyopsilerde vaskülarizasyon düzeyi hiperbarik oksijen (HBO) tedavisi öncesi ve sonrası kıyaslanmıştır. Patolojik değerlendirme, ülser ve ülsere komşu epitelde vaskülarizasyon; hafif, orta ve şiddetli olarak değerlendirilmiştir Olgular hiperbarik oksijen tedavisini 4 atm basınç altında, en az 120 dakika ve 40 seans olmak üzere ve pazar günleri hariç haftanın 6 günü ortalama 2 ay almıştır.Çalışmadan elde edilen veriler SPSS 15.0 for windows programında Fisher'in kesin testi ile değerlendirildi. BULGULAR: HBO tedavisi almayı kabul eden 14 hasta çalışmaya alındı. Hastalardan 2 si alman biyopsilerin yetersiz olarak değerlendirilmesi nedeniyle çalışma dışı kalmıştır. Yaş ortlaması 60.3ÖÜ4.50 olan 8 erkek 4 kadın toplam 12 hastanın diyabet yılı ortalaması, 19.30± 7.2 yıl olarak saptanmıştır. Damar Endotel Yoğunluğu (DEY=damarlanma) düzeyi tedavi öncesi 5 hastada hafif, 5 hastada orta, 2 hastada yoğun olarak gözlenirken, tedavi sonrası 9 hastada orta vaskülarizasyon, 3 hastada ise yoğun vaskülarizasyon olduğu saptanmıştır. Bu artış istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p<0.05). SONUÇ: Çalışmamızda; HBO tedavisinin V/agner derecesi 2 ila 4 arasında olan diyabetik ayak ülserli hastalarda vaskülarizasyonu arttırmada yararlı olabileceği düşünülmüştür.

AIM: To compare the vascularisation in diabetic foot ulcers before and after the hyperbaric oxygen treatment. MATEREAL AND METHOD: Among the patients admitted to our hospital for diabetic foot ulcers, 14 of them with Wagner-2 to degree 4 ulcer were included for our prospective study. Tissue biopsies were taken from the margin between ulcer and healthy tissue under local anesthesia so that the vascularisation can be compared both in ulcer and normal tissue. The vascularisation was evaluated by a single pathologist as mi İd, moderate and dense vascularisation. The biopsy specimens taken from two patients were inadequate for evaluation of vascularisation and they ha ve been excluded. Biopsies were performed in each case before and after hyperbaric oxygen treatment. An informed consent was taken in each patient. Hyperbaric oxygen treatment was applied in a private center, 6 sessions a week (Sundays off), totally 40 sessions in each case. Duration of each session was minimal 120 minutes and the pressure was about 2,4 ATA. Data were analysed statistically by Fisher's exact test in SPSS 15.0 for windows. FINDINGS: The average age was 60.3 + 14.5 in twelve patients. 4 of them was female and 8 male. The average duration of diabetes mellitus was 19.3 + 7.2 years of the 12 patients. Vascular endothelial density was mild in 5 patients, moderate in other 5 patients and dense in two before hyperbaric oxygen treatment. After treatment, vascular endothelial density was moderate in 9 patients and dense in 3 patients. The difference was statistically significant (p<0,05). Clinical follow-up revealed that improvement of wound healing was observed in 9 patients, while no change was in a case and a second case did not change. Finger amputation was needed only in one patient. CONCLUSION: Our study has confırmed that the hyperbaric oxygen treatment has increased the vascularisation of diabetic foot ulcers-and improved wound healing process.

AMAÇ: Cerrahi ve cerrahi dışı dallarda uzmanlık eğitimi alan asistan doktorların tükenmişlik sendromu açısından incelenerek, tükenmede rol alan etmenlerin değerlendirilmesi. GEREÇ VE YÖNTEM: İzmir Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesinde 855i cerrahi dışı ve 80'i cerrahi dalda uzmanlık eğitimi almakta olan toplam 165 asistan doktora Îviaslach Tükenmişlik Ölçeği ve sosyodemografik özelliklere ait 38 farklı etkeni sorgulayan bir anket uygulanmış ve yanıtları istatistiksel olarak değerlendirilmiştir. Duygusal tükenmişlik, duyarsızlaşma ve kişisel başarı duygusu düzeyleri düşük, orta ve yüksek olarak 3 grupta değerlendirilmiştir. BULGULAR: Dahili dallardaki asistan doktorların % 75,3'ünde duygusal tükenmişlik, % 63,5'inde duyarsızlaşma düzeyi yüksek bulunmasına karşın sadece % 11,8'inde kişisel başarı duygusu düşük bulundu. Cerrahi dallardaki asistan doktorların %50'sinde duygusal tükenmişlik, %65'inde duyarsızlaşma düzeyi yüksek bulunmasına karşın sadece %8,8'inde kişisel başarı duygusu düşük bulundu. Dahili dallarda duygusal tükenmişlik yaşayanların, cerrahi dallara göre anlamlı oranda fazla olduğu bulundu (p<0,05). Her iki grup arasında duyarsızlaşma ve kişisel başarı açısından anlamlı fark bulunmadı (p>0,05). SONUÇ: Dahili ve cerrahi dallarda çalışan asistan hekimlerde duygusal tükenmişlik ve duyarsızlaşma oranlarının yüksek olduğu saptandı. Buna rağmen kişisel başarı duygusu düzeyinin henüz aynı ölçüde düşmediği belirlendi. Bu veri ler hastanemizde çalışmanın yapıldığı alanlar başta olmak üzere tüm asistanların tükenmişliğini azaltmak için klinik ve hastane yönetimince gerekli önlemlerin alınması ve bu konuda asistanların desteklenmesi gerektiğini vurgulamaktadır.

AİM: A fact-finding study of burnout syndrome among assistant doctors who are specializing in internal and surgical ancl non-surgical clinics and evalııation of the causative factors involved. MATERIAL AND METHOD: Maslach Burnout Inventory (MBI) and a questionnaire comprising 38 different sociodemographic characteristics were presented to a total of 165 residents working o ur hospital, 85 of whom were in nonsurgical branches and 80 in surgical branches; and their ansvvers were statistically evaluated. Emotional exhaustion, desensitization and the feeling personal accomplishment were evaluated in three levels as low, medium and high. FINDINGS: Despite the fact that emotional exhaustion and desensitization levels were found to be high among the assistant doctors in non-surgical branches, 75.3 % and 63.5 % respectively, feeling of personal accomplishment vvas lovv and stood only at 11.8 %. In the surgical branches, emotional exhaustion and desensitization levels vvere again high, 50 % and 65 %, respectively, as opposed to a lovv level of feeling of personal accomplishment which stood only at 8.8 %. İt vvas found that the level of emotional exhaustion experienced by those in the non-surgical branches vvas significantly higher in comparison to that experienced in the surgical branches (p<0,05). There was no signifıcant difference between the two groups from the viewpoint of desensitization and the feeling of personal accomplishment (p>0,05). CONCLUSION: It vvas found that the ratio of emotional exhaustion and desensitization was high among the assistant doctors in both the surgical and non-surgical branches. However, the feeling of personal accomplishment had not shown a proportionate lessening at the moment. These fındings emphasize the need to take appropriate steps both by the clinics and the hospital administration to reduce and provide support against burnout syndrome, not only in the branches where thls study was carried out but also probably in all the branches.

AMAÇ: Saçlı Hücreli Lösemiye yaklaşımı ve bu hastalarla ilgili deneyimimizi geriye dönük değerlendirmek. GEREÇ VE YÖNTEM: Son 9 yıl içinde Erişkin Hematoloji Polikliniğinde izlenen hastaların dosyaları taranarak Saçlı Hücreli Lösemi tanısı konan 6 olgunun verileri değerlendirmeye alındı. BULGULAR: Hastaların yaşı 52 ile 83 arasında değişmekteydi ve yaş ortalamaları 66,8 idî. Tüm hastalara tedavi başlandı. Beş hastada ilk tedavi olarak interferon-o: seçildi, Interferon-a başlanan olgulardan 3'ü izlemi bıraktı. Diğer 2 hastanın birinde hiç yanıt alınamazken, diğer hastada kısmi yanıt alındı. Bu hastalara ikinci basamak tedavisi olarak 2- klorodeoksiadenozin tedavisi başlandı. Bu tedavi altında interferonla yanıt alınamayan hastada kısmi; kısmi yanıt alınan hastada ise tam yanıt elde edildi. İlk basamak tedavide 2-klorodeoksiadenozin başlanan 1 olguda tam yanıt alındı. Hiçbir hastaya splenektomi veya 2'-deoksikoformisin uygulanmadı. SONUÇ: Saçlı hücreli löseminin gidişi özellikle yaşlı toplumda daha kötüdür ve pür in benzeşikleriyle tedaviye iyi yanıt vermektedir.

AIM: To evaluate the management of hairy celi leukemia and search retrospectively our experience with hairy cell leukemia patients. MATERIAL AND METHOD: The fıles of the patients which were followed up in our adult Hematology center were searched during the last 9 years and the d ata of 6 patients with hairy celi leukemia were evaluated retrospectively. FINDINGS: The range of the age of the patients was 52-83 years and the mean age was 66,8. Treatment was started to all patients. Interpheron-alpha was chosen as first une treatment for 5 patients. Three of these patients left the clinical management. One of the other two patients had no response and the other one had a partial response. 2- Chtorodeoxyadenosine therapy were started to these patients as second line therapy. The patient who had no response vvith interpheron-a therapy had partial response; and the other patient who had partial response with interpheron therapy had complete response to chlorodeoxyadenosine. The case who had 2-chlorodeoxyadenosine therapy as first line therapy achieved a complete response. None of the patients had splenectomy or 2'-deoxycoformycin. CONCLUSION: Hairy cell leukemia seeırıs especially in the older population and responds to the purine nucleoside analogs good.

Altmış beş yaşındaki kadın hasta sol yan ağrısı yakınması ile başvurdu. Bilgisayarlı tomografi ile sol böbrekte perirenal idrar sızması gösterildi. Bu durum bir çift J kateter yerleştirilerek tedavi edildi. Çift J kateter 4.ncü haftada yerel anestezi ile çıkarıldı. Görüntüleme yöntemleriyle böbrek morfolojisinin normal olduğu gösterildi.

A 65-year old woman visited our hospital with a complaint of left flank pain. Computed tomography scanned of the kidney showed perirenal urine extravasation. The disorder was managed by insertion of a JJ catheter. The JJ catheter vvas removed on fourth week under local anesthesia. Repeat imaging showed normal renal function and morphology in this case

Türk Dil Devrimi Türkiye Cumhuriyeti'nin Kurucusu Mustafa Kemal Atatürk tarafından 1928 yılında başlatılmıştır. Bu çalışmanın amacı dil devriminin Türk ışınbilim yazını üzerindeki etkilerini incelemektir. Bunu gerçekleştirmek amacıyla Türk Radyoloji Derneği'nin görevse! yayını olan ve Türkçe yayınlanan bir Işınbilim dergisinin ilk ve son sayılarında sözcük sayımı yaptık. Her iki dergi arasında bulunan 49 yıllık dönem içinde Türkçe kökenli kelimelerin oranı yalnızca % 11.5 artmıştır. Hami-Sami dilleri (Arapça) ailesine ait kelimelerin sayısı belirgin şekilde azalırken, Hint-Avrupa dilleri ailesine ait sözcükleri kullanma eğilimi artmıştır. Yukarıda belirtilen bilgiler ışığında, ışınbilim yazınında Türk Dil Devriminin hedefine ulaştığı söylenemez. Yazıda Türk Radyoloji Derneği'nin ileriye dönük politikalarıyla ilgili önerilerde bulunulmuştur.

Turkish language reform was iniated in 1928, by the founder of Turkish Repııblic, Kemal Atatürk. This study was conducted to analyze the impact of the language reform on the Turkish radiology literatüre. To accomplish this, we counted the words, as regard of their ethymological origins, in the fırst and the last issue of the journal of Turkish Society of Radiology. Över a 49-year period, the percentage of the vvorcls of Turkish origin have increased only 11.5 %. The words belonging to Central Semitic language family (mainly Arabic) have decreased drammaticaly, whereas the tendency to use the words in Indo- European language family has increased. On the grounds of the above-mentioned results, it is hard to say that we have achieved the aims of the Turkish language reform in the Turkish Radiology literatüre. Further suggestions, especially with regard to the future policies of Turkish Society of Radiology, are discussed.