Bu deneysel çalışmada, böbrek iskemi reperfüzyon hasarında lipid peroksidasyon aşamasında koruyucu yönden etkili E vitamini ile, glomerüler imün hasardan sorumlu tutulan trombosit aktivitörü (Platelet Activating Factor=PAF) antagonisti olan EGb 761 (Ginkgo Biloba ekstresi)'in böbrek iskemi reperfüzyon hasarmda koruyuculuğu ve etkileri İsviçre tipi beyaz farelerde biyokimyasal ve histolojik olarak araştırıldı. Sol böbreğe damar klempi uygulanarak bir saat süreyle iskemi yaratıldı. Birinci gruba (s: 10) iskemi bitiminden on dakika önce 0.05 ml %0.9 NaC1 intravenöz, ikinci gruba (s: 15) iskeminin onuncu dakikasına 100 mg/kg E vitamini intramüsküler, üçüncü gruba (s: 15) iskemi bitiminden on dakika önce 25 mg/kg EGb 761 intravenöz olarak verildi. Her gruptaki denek sayısının yarışma 24 saatte, diğer yarışma da 72.saatte relaparotomi yapılarak sol nefrektomi uygulandı. Tüm gruplara kontrol amacıyla ilave olarak sağ nefrektomi yapıldı. İskemik böbrekleden alınan örneklerde superoksitdismütaz katalaz, ksantin oksidaz, malondialdehit düzeyleri ve histopatolojik değişiklikler incelendi. Çalışmamızda süperoksitdismütaz ve katalaz düzeylerinin doku düzeyinde düşmesiyle tübüler nekrozun şidetinin arttığı, ancak bilinen bir antioksidan olan E vitamini ve Trombosit Aktivatörü (PAF) antagonisti Egb 761'in böbrek iskemi reperfüzyon hasarında koruyucu etkisinin olmadığı kanaatine varıldı.

In this experimental study the protective roles and the effects of both vitamin E that has protective effects in the renal ischemia-reperfusion injury on the lipid peroxidation step and the EGb 761 the antagonist of PAF which is responsible for the immune glomerular injury were evaluated on biochemical and hystological basis in the Swiss Albino rat kidney. Ischemia was performed in left kidney with vascular clampage approximately for one hour. In he first group. (n: 10) 0.5 ml 0.9% NaCl was perfused in ten minutes before the end of the clampage by intravenous route. In the second group (n: 15) 100 mg/kg vitamin E was injected in the tenth minute of ischemia intramuscularly and in the first group. For half of the rats in each group left nephrectomy and control right nephrectomy was performed in the 24 th hour and for the other half left nephrectomy and control right nephrectomy were performed in the 72 nd hour. The histopathologic changes and the levels of superoxide dismutase and catalase in tissue, increases the severity of tubuler necrose, but there is no proctective role of both vitamin E a well known antioxidant and EGb 761 an antagonist in renal ischemia-reperfusion injury.

Türkiye'de saptanmış meme hidatidozlarıyla ilgili olarak 1933-97 yılları arasındaki literatürde yerli 35, yabancı 5 toplam 40 yayın saptandı. Daha önce sunulmamış 1 olgu eklenerek 55 olgunun verileri incelenmiştir. Yalnızca 2 olgu erkektir. Hidatidoz'un insan vücudundaki yerleşiminden % 0.24'ü memede olmaktadır. %94 olguda lezyon tektir. Aspire edilen 10 kistin 8'i berrak (kaya suyu), 2'si tortulu ve kolloidal görünümlüydü. 42 olguda histopatolojik, 3 olguda sitolojik ve 10 olguda ise makroskobik doğrulama sağlandı. 7 mamografiden 6'sında selim opasite, 4 ultrasonografiden 3'ünde interseptal band görüldü. Serolojik testlerin yapıldığı 13 olguda pozitiflik oranı %41'idi. Hidatidozun primer olup olmadığı incelenen 38 olgudan 5'inde (%13.2) akciğer ve/veya karaciğer hidatidozu saptandı.

40 articles on breast hidatidosis (echinococosis) have been recorded from domestic literatüre between 1933-97. 5 of them were published in foreign medical journals. 54 patients from these articles and a case observed in our department, totally 55 cases with breast hydatidosis were reviewed in this article. 22 breast localisations (0,24 percent) were founded among 9307 cases with hydatidosis in Turkey. Only 2 cases were male (3.6%). Cyst content was clear in 8, colloidal-granulated in 2 from total of 10 aspirated cysts. Diagnosis was confirmed histopathologically in 42 cases, by cytology 3 cases, and 10 by seeing germinative membrane macroscopically. 6 Benign opacity in 7 mammogram (85.7 percent), 3 cystic lesions with interseptal bands in 4 ultrasonogram (75 percent) were seen. Serologic tests (Immunohemagglutination, Weinberg Compleman Fixation) and other (Casoni skin allergy test, Eosinophilia above 3 percent) were applied in 13 cases. Only 9 of 22 test were positive (41 percent). 38 cases were evaluated for other organ involvement of Only 5 cases (3 lung, 1 liver and 1 lung and liver) were found to have hydatidosis (13.2 percent).

Hirschprung hastaığı ya da aganglionozis, distal gastrointestinal traktüste intramural parasempatik ganglion hücrelerin doğuştan yokluğu sonucu, etkilenen segmentte fonksiyon kaybına ve proksimal kolonik obstrüksiyona yol açar. Bu hastalığın tanısı rektal dokuda aganlionozisin histolojik olarak gösterilmesi ile konur. Kesin tedavi aganglionik segmentin rezeksiyonu ve normal inerve olan kısmın distal olarak iç sfinkterle birleştirilmesidir. Bu derlemede klasik aganglionozis ile hipoganglionozis, intestinal nöronal displazi gibi ilişkili lezyonlar hakkında son bilgiler gözden geçirilmekte ve klinik ayrımı olanaksız olan bu malformasyonlar arasında morfolojik ayırıcı tanı incelenmektedir.

Congenital aganglionosis or Hirschrung's disease is a congenital absence of intramural parasympathic ganglion cells in the distal gastrointestinal tract, associated with nonfunction of the affected segment and subsequent proximal colonic obstruction. The diagnosis of Hirschprung's disease requiıes histological demonstration of aganglionosis in rectal tissue. Definitive treatment involves resecting and bypassing the aganglionic segment and bringing normally innervated colon distally to the internal sphincter. This review presents the state of our recent knowledge of classical agangliosis and related disorders which include hypoganglionosis, intestinal neuronal dysplasia, and so on. We want to emphasize the morphological differentiation of these neuronal malformations.

Sıvı tutulumu sendromu veya idyopatik ödem hemen tümüyle kadınlarda görülen, etyolojisi yeterince anlaşılmamış bir klinik antitedir. Başağrısından görme bulanıklığına, karm ağrısından ishale dek değişen bir grup semptoma sebep olabilir. Sıklıkla şişkinlik, halsizlik ve güçsüzlük gibi semptomlarla ortaya çıkar. Bu derlemede sıvı tutulumu sendromunun genel özellikleri, fizyopatolojisinde etkisi olduğu düşünülen etkenler, ayrıca tanı ve tedavisine ilişkin çalışmalar incelenmiştir. Sözkonusu çalışmalarda, özgül olmayan yakınmalar taşıyan bu hastalarm önemli bir bölümünde, sorumlu nedenin bu sendrom olabileceği belirtilmektedir. Tanımlanan yakınmalarla başvuran hastalarm ayrıcı tanısında bu klinik tablo da akılda tutulmalıdır.

Fluid retention syndrome or idiopathic oedema is a clinical entity almost exclusively seen in women, which remains poorly understood. It can produce a variety of symptoms ranging from headaches and blurring of vision to abdominal pains and diarhoea. More commonly, it presents with symptoms of bloating, fatigue and weakness. In this review, the articles about the general features, factors that are thought to be effective on physiopathology, differential diagnosis and management of the syndrome have been reviewed. In these reports, the syndrome was held responsible as the etiologic factor in a majör group of patients with nonspecific symptoms. Fluid retention syndrome should be borne in mind in case of patients with the aforementioned symtomatology.

Hipertansif krizler; acil ve hızlı tedaviyi gerektiren bir dizi hastalık grubunu kapsar. Bu hastalıklara göre; nitroprusid, trimetafan, diazoksid, hidralazin, fentolamin, labetalol, nifedipin, kaptopril, enalapril maleat, minoksidil, furosemid ve nitrogliserin gibi ilaçlardan uygun olanları seçilerek hayat kurtarılabilir, sekeller önlenebilir.

Hypertensive crisis consist of a group of disorders which requires an urgent treatment. Considering the clinical manifestation the drugs including nitroprusside, trimethaphan, diazoxide, hydralazide, phentolamine, labetalol, nifedipine, captopril, enalapril maleate, minoxidil, furosemide and nitrogliserine can prevent the possible sequels and can be life saving.

Kardiyak Troponin-T nin myokard hücre hasarına özel ve duyarlı bir markır olduğu gösterilmiştir. Biz bu çalışmada 37 Anstabil Anjina Pektorisli hasta ve 30 sağlıklı kişinin kardiyak Troponin-T düzeylerini son yıllarda geliştirilen enzim imunasey yöntemiyle ölçerek Anstabil Anjina Pektoris prognozundaki rolünü araştırdık. Braunwald sınıflamasına göre hastalar 3 gruba ayrıldılar. Sınıf 1 anjinası olan 12 hastanın 3'ünde Troponin-T yüksek bulundu. Sınıf II anjinası olan hastalarda Troponin-T tespit edilemedi. Sınıf III anjinası olan 18 hastanın ll'inde Troponin-T yüksek bulundu. Bu hastaların 4'ünde 24 saat içinde akut myokard infarktüsü gelişti. 5 olgu ise tıbbi tedaviye cevap vermediği için acil koroner anjiyografi yapıldı. Troponin-T nin akut istirahat anjinası (Sınıf III) olan hastalarda yüksek riski göstermede duyarlığı %88, özgüllüğü %66 bulunmuştur. Sınıf III anjinası olan hastalarda rutin olarak Troponin-T bakılmasının bu hastaların prognozunun tayininde yardımcı olacağı kanısındayız.

Cardiac Troponin-T has been shown to be a sensitive and spesific marker for myocardial cell damage. In this study, we measured cardiac Troponin-T in 37 patients with unstable angina pectoris vs. 30 controls by newly developed enzyme-inmmunassay to determine its prognostic value. The patients are divided into three group according to the severity of anjina in the Braun wald classification. TroponinT was detected in 3 of 12 patients with class I angina. Troponin-T was not detected in any of the class II patients. 11 of the 18 patients with class III a had detectable level of Tropoinin-T. Of the 11 patients who were positive for Troponin-T, 4 had myocardial infarction within 24 hours and other 5 patients needed emergent angiography. Troponin-T predicted the poor outcome in patient with acute angina at rest (class III), with 88% sensitivity and 66% specifity. We suggest the routine use of Troponin-T in patients with acute angina pectoris at rest may be helpful to estimate the cardiac risk.

Renal transplantasyon sonrası yüksek ateşle başvuran hastalarda siprofloksasinin etkinliği araştırıldı. Ege Üniversitesi Organ Nakli Araştırma ve Uygulama Merkezine Ocak 1994 ile Mart 1995 yılları arasında yüksek ateşle başvuran 71 hasta çalışmaya alındı. Yaş smırı 15 ile 55 arasında idi. Merkezimizde öpere edilmiş tüm hastalara perioperatif dönemde intravenöz 1 gram sefazolin sodyum uyglandı. Kültür sonucu beklenmeksizin, hastalara 100 mg/gün siprofloksasin oral olarak veya 400 mg/gün intravenöz olarak başlandı. Olguların %59'unda kültürlerde üreme saptanırken, 29 hastada üreme olmadı. 71 hastanm 48'inde (68) idrar yolu enfeksiyonu, 10'unda (%14) üst solunum yolu enfeksiyonu, 5'inde (%7) pnömoni, 3'ünde (%4) enterit, 2'sinde (%3) sepsis mevcuttu. Kültürlerde en çok üreyen mikroorganizma Eschericiacoli (%50) idi. Üreme olan kültürlerin %67'sinde üreyen bakteriler siprofloksasine duyarlı idi. Üreme olan kültürlerin %67'sinde üreyen bakteriler siprofloksasine duyarlı idi. 18 hastada antibiyotik tedavisi değiştirildi. Bu hastalarm 12'smde dirençli bakteri varlığı, 6'sında ise mikotik,parazitik üreme değiştirme nedeni idi. Kandida sepsisi nedeni ile kaybedilen bir hasta tüm hastalar tedavi sonucu iyileştiler. Kültürde üreme saptanmayan 29 olgunun 19'unda siprofloksasin tedavisi esnasmda klinik yanıt almdı. 10 hastada ise hastalığı şiddeti veya ilerlemesi nedeni ile ikinci bir antibiyotiğe gerek duyuldu. Tek ajan olarak siprofloksasin hastaların %60'ında, kombine edildiğinde ise %75'inde etkili oldu. Siprofloksasin en çok idrar yolu enfeksiyonlarında etkili idi. İdrar yolu enfeksiyonu olan hastalarm %69'u sadece siprofloksasin ile tedaviye yanıt verdiler. İkinci antibiyotik eklendiğinde başarı oranı %79'a çıktı. Hastaların hiçbirinde ciddi bir yan etkiye rastlanılmadı. İdrar yolu enfeksiyonları renal transplantasyon sonrası yüksek ateşle başvuran hastalarda etiyolojide ilk sırayı aldığından bu tür enfeksiyonlarda etkili ve güvenilir bir antibiyotik olan siprofloksasinin ampirik tedavide ilk seçenek olarak kullanılmasını önermekteyiz. Solunum yollarına ait enfeksiyon tanısı konduğunda siprofloksasinin etkinliği düşük olduğundan ilk aşamada tercih edilmelidir.

The efficacy of the ciprofîoxacin as the first choice antibiotic for patients who were admitted with high fever following renal transplantation were studied. 71 patients who were admitted to Ege University Organ Transplantation and Research Center with high fever from January 1994 to March 1995 were included in this study. The age range was between 15 to 55 years. All patients who were operated in our center had received 1 gr. Cefazolin Sodium as perioperative antibiotic prophylaxis. All patients were given ciprofloxacin 1.0gm/day orally or 400 mg/day intravenously on admission. Among 71 patients 48 (68%) had urinary tract infections, 10 (14%) had upper respiratory tract infections, 5 (7%) had pneumonia, 3(4%) had enteritis and 2 (3%) had sepsis. Microorganisms were isolated in the culture growths. 67% of the isolates were sensitive to ciprofloxacin. Antibiotic regimen were changed in 18 patients according to the resistant isolates (12 patients) and mycotic-parasitic growths (6 patients). All patients, but one who died of candida sepsis, were recovered. No microorganisms were isolated in 29 patients. 19 of them were recovered by ciprofloxacin treatment, while 10 patients required a second antibiotic depending on the clinical progression and severity of the infection. Ciproloxacin was effective in 60% and 75% of all patients as a single agent or in a combination respectively. Ciprofloxacin was most effective in Urinary Tract Infection (UTI). 69% of patients were completely cured by ciprofloxacin alone. This rate is improved to 79% when a second antibiotic is added. Serious side effects were not observed. As the UTI's are in the etiological factor in most of the posttransplant infections ciprofloxacin may be used as the first choice antibiotic in transplant patients whom were admitted to the hospital with high fever, but if a respiratory infection is suspected ciprofloxacin should not be chosen as the first line antibiotic.

Şişmanlıkta, çeşitli mekanizmalar etkisiyle geliştiği bilinen arteryel kan basmcı değişikliklerini, çocukluk yaş gurubunda incelemek amacıyla; 47 şişman çocuk, normal kontrol grubuyla karşılaştırıldı. Şişman olgular; 5-14 yaş arasındaki beden kitle indeksi 9 persentilin, yaşa göre tartısı %120'nin üzerinde olan, eksojen şişman olarak değerlendirilen çocuklardı. Şişman olgularm sistolik ve diyastolik kan basınçları normal çocuklara göre anlamlı olarak yüksek bulundu (pcO.OOl). 13 şişman olguda (%27.66) sistolik ve/veya diyastolik kan basmcı yaş ve cinse göre 95. persentilin üzerinde tesbit edildi (p<0.01). Hiperinsülinemik şişmanlarda diyastatik kan basmcı, normain sülinemiklere göre anlamlı olarak yüksek bulundu (p<0.05). Pubertal gelişim yönünden değerlendirildiğinde, pubertal dönemindeki şişman çocuklarda sistolik (p<0.01) ve diyastolik (pcO.Ool) kan basıçları, puberte öncesindekilere göre anlamlı şekilde yüksek olarak saptandı. Çalışma sonucunda, şişmanlığın bir komplikasyonu olan yüksek tansiyonun, çoçukluk çağından itibaren görüldüğü kanısına varıldı.

We have compared 47 obese children with non-obese control group to show the changes in arterial blood pressure which is influenced by different mechanisms in obesity. The children in patient group were between 5 and 14 years, their body mass indexes were over 95th percentile, weight for age values over 120% and diagnosed as exogenous obesity. We also studied insulin levels of obese children to find a correlation between hypertension and hyperinsulinemia. As compared with normal, systolic and diastolic arterial blood pressures of obese children were significantly higher (p<0.001). Systolic and/or diastolic blood pressures of 13 obese children in patient group were also higher than 95 percentile for their ages and sexes. Obese children who were also hyperinsulinemic, had higher diastolic blood pressures than normoinsulinemic obese children (p<0.05). When we evaluated the results according to the pubertal status of the obese children, the rise in diastolic blood pressure were statistically significant in obese children at puberty compared to the obese children without puberty (p<0.001). In conclusion we can suggest that hypertension as a complication of obesity begins as early as chilhood and it is more significant during puberty.

İzmir SSK Tepecik Eğitim Hastanesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Servisi'nde Ocak 1991 Mayıs 1996 tarihleri arasında yatırılarak izlenen 250 zehirlenme olgusu geriye dönük olarak değerlerdirildi. Tüm olgularm yaş ortalaması 3.8±3.0 (6 ay-14 yıl), kız/erkek oranı ise 1.36 idi. Zehirlenme olgularının aynı sürede hastaneye yatan tüm hastalar oram %0.8 olarak bulundu. En sık zehirlenme etkenleri sırasıyla analjezik-antipiretikler (%16.0) transkilizan antidepresanlar (%12), kardiyak ilaçlar (%10.8), haşere ilaçları (%10.4), organic fosfor (%10.4), solventler (%10), klorlu temizlik maddeleri (%8.4), hormonlar (%2.8) olarak saptandı. İntihar amaçlı 17 olgu belirlenirken, üç olgunun yatrojenik olarak ve diğerlerinin ise kaza sonucu zehirlendiği görüldü. İntihar olgularının tümü adolesan (8-14 yıl) grubunda idi. Olguların genellikle 3-5 yaş grubunda belirgin kümelendiği (%22) dikkati çekti. İntihar girişimli olgular ortalama 10.8 yaş grubunda ve kız/erkek oranı 1.42 idi. Tüm olgularda ölüm oranının %0.8 olduğu saptandı.

In this study, 250 intoxicated subjects that have been followed in İzmir SSK Tepecik Teaching Hospital, Pediatric Clinics, were evaulated retrospectively. The mean age of the subjects were 3.8±3.0 (ranges 6 month-14 year, F/M ratio=1.36). The ratio of these intoxicated patients to the total of patients hospitalized in the same period was found to be 0.8%. Analgesics-antipyretics (16.0%), tranquilisant-antidepressants (12%), cardiogenic drugs (10.8%), insectisides (10.4%), organic phosphates (10.4%), solvents (10%), chlorines (8.4%), hormones (2.8%) were among the most frequently encountered toxic agents respectively. Seventeen subjects had attemped a suicide while three of them had been iatrogenically intoxicated and all the others accidentally. All of the suicide cases were in adolescent age group between 3-5 years of age (mean age 10.8 years, F/M ratio=1.42) while most of the patients were approximately. Overall mortality was found to be 0.8%.

Yoğun bakım üniteleri giderek önem kazanan ve yaygınlaşan bilimlerdir. Ülkemizde yoğun bakım ünitelerinin teknik özellikleri ve hasta sonuçlarma ilişkin yeterli veri yoktur. Bu amaçla hastanemiz Dahili Bilimler Yoğun Bakım Ünitesi'nde 100 hasta üzerinde bir çalışma gerçekleştirildi. Bu çalışma ile ünitemizin hasta kabul, izlem ve teknik açıdan eksikleri belirlenmiştir. %62 mortalite, %29 enfeksiyon, %6 dekübit ülseri gibi yüksek oranlar tespit edilmiştir. Hastalarımızın prognostik skorları baştan belirlenmediği için gerçek bir yargıya varmasak da mortalite oranını böyle yüksek oluşunda malzeme, mekan ve personel olanaksızlıklarımızın da sorumlu olduğunu düşünülmüştür. Ülkemizde yoğun bakım ünitelerine ait net olarak karşılaşürma yapılabilecek yeterli veri bulunamadığı, gelecek için yoğun bakımlarda mutlaka skorlama sistemlerinin kullanılması gerektiği bir kez daha ortaya çıkmıştır.

Intensive care units are the most important parts of hospitals. In our country there is not enough data concerning about technical properties and results of patient care in intensive care units. In order to evaluate the patient characteristics and technical adequacy of our intensive care unit. We analysed the data of 100 patients which had been treated between January 1994 and March 1994. We concluded that the lack of some technical and personal inadequacy and found a high mortality (62%), infection (29%) and decubitis ulcers (6%) rates. Although we have not used prognostic scoring initially, we concluded that high mortality rate might be due to personal, place and material problems. This study showed us the paramount importance of using scoring systems in intensive care units. To compare the data to other centers is difficult without scoring systems.

Plasental kan hacmi, gebelik haftası ve doğum ağırlığı ile karşılaştırıldığında doğru orantı vardı ve istatistiksel olarak anlamlı idi (p<0.01). Doğum ağırlığı arttıkça alman kan hacmininde arttığı görüldü. Doğum ağırlığı ile kilograma göre alınan kan hacmi arasında ise ters orantı saptandı (p<0.01). Bu sonuç, sık transfüzyon gereksinimi gösteren erken doğanlara birden fazla transfüzyona yetecek kadar otolog kan sağlanması açısından anlamlı bulundu. Bakteriyel kontaminasyon %5 ve makroskopik pıhtı %3 oranında saptanan kan örneklerinin %92'sinin otolog transfüzyonda kullanılabilir özellikte olduğu görüldü.

In this study, placental blood samples were collected to determine volume, sterility and clot formation and, to evaluate the safety and effectiveness of placental blood for autologous transfusion was evaluated. For this purpose, sixty placental blood samples were collected from the umbilical vein into the standart blood bags anticoagulated with CPD (citrate-phosphate-dextrose). Placental blood volume was correlated with the gestational age and birthweight (p<0.01). However, birthweigth was inversely correlated with blood volume per kg of body weight (p<0.01). Volume of collected blood was found to be adequate for multiple transfusions in preterm babies. Bacterial contamination was detected in 5 percent of the samples, and clot formation in 3 percent of them. Ninety two percent of the samples were found to be suitable for autologous blood transfusion.

Ocak 1990 - Mayıs 1995 tarihleri arasında merkezimizde, ardışık olarak başvuran 47 olguya postoperatif radyoterapi uygulanmıştır. Olguların 2'si (%4.3) tümerektomili, 2'si (%4.3) segmentektomili, 34'ü (%72.3) lobektomili, 9'u (%19.1) pnömonektomili olup, patolojik evreleme sonucu 3 olgu (%6.4) evre II, 21 olgu (%44.7) evre IIIA ve 23 olgu (%48.9) evre IIIB olarak belirlenmiştir. Postoperatif radyoterapi 17 olguda (%36.2) kalıntı makroskopik tümör, 15 olguda (%31.9) kalıntı mikroskopik tümör ve 27 olguda (%57.4) lenf bezi tutuluşu nedeniyle uygulanmıştır. Olguların tümüne primer tümör ve mediasteni içeren ön, arka sahalardan 50Gy (2Gy (2Gy/gün) uygulanmış, kalıntı makroskopik tümörlü 17'sine ise ek olarak 5x2 Gy ilave doz verilmiştir. Kemoterapi, radyoterapi öncesi 5 olguya (%10.6), sonrasında ise 13 olguya (%27.7) uygulanmıştır. Ortalama izlem süresi 43 ay (13-71) olup lokal yineleme oram %31.8, bölgesel yineleme oranı %23.4, ve uzak metastaz oranı ise %38.3 olmuştur. Ortalama total sağkalım süresi 14 ay (%95 güven aralığı 12-16 ay) 1,3, 5 yıllık sağkalım oranları ise sırasıyla %69.6, %17.1 ve %10.2 olarak belirlenmiştir. Evre IIIA ve IIIB olgularmda ise 5 yıllık sağkalım sırasıyla %15.3 %6.4 tür. Bu bulgular postoperatif radyoterapinin yararının kötü prognostik kriterlere sahip öpere olgularda, daha geniş ve kontrollü çalışmalarla sorgulanması gerektiğini düşündürmüştür.

Between January 1990 and May 1995 47 consecutive lung cancer cases were trenaed with postoperative radiotherapy. The operation types were tumorectomy in 2(4.3%), segmentectomy in 2 (4.3%), lobectomy in 34 (72.3%), pneumonectomy in 9 (19.1%) of cases. Distribution of pathological stages were as follows; 3 patients (6.4%) stage II, 21 patients (44.7%) stage IIIA, 23 patients (48.9) stage IIIB. Postoperative radiotherapy indications were macroscopic residual disease for 17 cases (36.2%), microscopic residual disease for 15 cases (31.9%) and nodal involvement for 27 cases (57.4%). All cases received 50 Gy (2 Gy/day) from anterior-posterior fields, including primary tumor and mediastinum while 17 of them presenting residual macroscopic tumor additional 5x2Gy. Chemotherapy was given before radiotherapy in 5 patients (10.6%), and after radiotherapy in 13 patients (27.7%). Median follow up was 43 months (13-71 months). During this period local recurrence rate was 31.8%, regional recurrence rate was 23.4% and distant mestastasis rate was 38.3%. Median overall survival was 14 months (9% CI12-16 months). Overall survival rates for 1,3, and 5 years were 69.6% 17.1% and 10.2%, respectively. 5 years survival in stage IIIA and Illb cases with are 15.3% ad 6.4% respectively. These results suggest that the role of postoperative radiotherapy should be tested in larger and controlled prospective studies.

Kanserli hastalarda eritrosit sedimentasyon hızı sıklıkla normaldir. Eritrosit sedimentasyon hızı yükseldiğinde kanser nadiren gizli kalır. Metastatik kanserli hastalarda ise sıklıkla belirgin eritrosit sedimentasyon hızı yükseklikleri saptanır. Yapılan çalışmada 100mm/h ve üzeri eritrosit sedimentasyon hızı yüksekliğine sahip 108 soliter kanserli hastaların 107 tanesinin ileri derecede lokal invazyon ve uzak metastaza sahip oldukları görüldü. Ayrıcı 11 hastada (%10,20) aynı zamanda infeksiyon hastalığı, 3 hastada (2.8) ikinci bir habaset, 1 hastada (%1) ise portal ven trombozu mevcuttu. Sonuç olarak belirgin eritrosit sedimentasyon hızı yüksekliğine sahip olan kanserli hastaların çoğunda metastaz mevcuttur. Metastazda eritrosit sedimentasyon hızının ileri derecede yükselmesinde tümör ürünlerinin ve tümör kitlesinin dokulara etkisi sonucu açığa çıkan doku faktörlerinin rolü olabilir. Bu hastalardaki eritrosit sedimentasyon hızı yüksekliğinde, aynı anda mevcut olan ve eritrosit sedimentasyon hızı yüksekliğine yol açan diğer hastalıkların da rolü vardır.

Erythrocyte sedimentation rate is frequently normal in cancer patients. Cancer is rarely obscure when erythrocyte sedimentation rate is high. However, critically high erythrocyte sedimentation rate values are observed in metastatic cancers. In this study, 107 of 108 patients with solid cancer whose erythrocyte sedimentation rate value is above 100 mm/h had metastases and extensive local invasion. Simultaneously, 11 cases (10.20%) had infection, 3 (2.8%) had secondary malignancy and 1(1%) had portal vein thrombosis. Metastasis could be present in almost all of the cancer patients with high erythrocyte sedimentation rate. Tumor and tissue factors may be responsible for high erythrocyte sedimentation rate. Presence of accompanying diseases may be one of the contributing factors on high erythrocyte sedimentation rate in cancer patients.

Bilimsel yayınlarda suistimali önlemenin ilk koşulu, araştırıcıya bilim ahlakını ve bilimsel araştırma eğitimi vermektir. Araştırmanın yapıldığı kurumlar ideal araştırma koşulları hazırlamalı ve araştırma eğitimi ile araştırmanın bilimsel denetimini sağlamalıdırlar. Editörler her yazarın imzası ve etik kurul onayı bulunmayan makaleleri kabul etmemelidirler.

The aim of the science is to reach to the absolute truth. To prevent the scientific misconduct; It is necessary to educate and to sustain the young investigators to develop him/herself. Institutions should control the education of research and research projects. Editors should insist on the signs of every author and the approval of scientific committee (or ethic committee) in which institution was the research made.