Ülseratif kolit etiyalojisi henüz tam olarak aydınlatılamamış bir inflamatuar hastalıktır. Bazı ilaçlar, yiyecekler ve infeksiyonların, genetik ve immünolajik mekanizmaların, psikolojik değişikliklerin etiyolojide rol oynadığı düşünülmektedir. Ülseratif kolitin ana belirtileri diyare, rektal kanama, karın ağrısı ve bazı ekstraintestinal tutuluma ait belirtilerdir. Tanı; öykü, fizik bakı, baryumlu grafi incelemeleri, sigmoidoskopi, ve mukozal biyopsi ile konur. Hastalığın seyrinde akut ataklar, yaşamı tehdit edebilecek komplikasyonlar ve kolorektal kanser gelişme riskleri söz konusudur. Bu nedenle uygun tedavi ve destek çok önemlidir. Cerrahi gereksinimi olan hastaların oranı hastalığın seyri ile ilişkilidir. Ülseratif kolit, kolon ve rektum mukozasının hastalığı olduğu için cerrahi tedavide kolon ve rektumun çıkartılması yeterli olmaktadır. Cerrahi tedavi endikasyonları; tıqbi tedaviye yanıt alınamaması, kanser ya da displazi varlığı ve acil cerrahi tedavi gerektiren durumlardır; fulminan kolit, toksik megakolon, kanama, perforasyon ve obstrüksiyondur.

Ulcerative colitis is an inflammatory disease of unknown cause. Same drugs, food and infections, genetic and immunological mechanisms, psychological changes may play role in the etiology of the disease. The most comman symptoms are diarrhea, rectal bleeding, abdominal pain and symptoms of the extra intestinal involvement. History, physical examination, sigmoidoscopy, mucosal biopsy and barium radiographic studies may be helpful in the diagnosis. In the natural history of the disease, acute attacks, life thredtening complications, and development of colorectal cancer may be seen. Therefore, appropriate treatment and management is mandatory. The need for surgical treatment is related to the course of the disease. As ulcerative colitis involves the mucosa of the colon and rectum, resection is sufficient for surgical treatment. Surgical indications are; failure of medical therapy, development of cancer or dysplasia, and conditions that require emergency surgery; fulminant colitis, toxic megakolon, hemorrhage, perforation, and obstruction.

Amaç: Gebelikteki demir durumunun yenidoğan ve erken süt çocukluğu demir durumuna etkisi tartışma konusudur. Bu çalışmadaki amacımız, annelerin gebelikierindeki demir eksikliğinin, yenidoğan ve 4. ay sonundaki bebeklerinin demir durumuna etkisini araştırmak, gebelikte ve erken süt çocukluğunda demir eksikliğini belirlemede solubl transferrin reseptörünün (sTfR) yerini belirlemektir. Yöntem: SSK Ege Kadın Hastalıkları ve Doğum Klinikleri'nde Mayıs 2002-Eylül 2002 tarihleri arasında miadında normal spantan vaginal yolla doğum yapan ve demir durumu değerlendirilen annelerden 78'i ile bu annelerin yenidoğan (kord) ve 4. aydaki bebekleri çalışmaya alınmıştır. Annelerde (doğum öncesi 24 saat içinde) ve bebeklerinde (kord ve 4. ay sonu) eritrosit indeksleri, ferritin ve solubl transferrin reseptör (sTfR) düzeyleri çalışılmıştır. Eritrosit indekslerinin belirlenmesinde 12 parametreli otomatik tam kan sayım cihazı (Symex SE, 9000) kullanılmıştır. Ferritin düzeyleri immunoturbidimetrik yöntem (Tina-quant Roche-Hitachi 917, Almanya), sTfR düzeyleri nefelometrik yöntem (Dade Behring, Almanya) ile çalışılmıştır. Anne ve bebeklerinin demir durumunun değerlendirilmesinde ferritin, sTfR değerleri esas alınmıştır. Yapılan değerlendirmede ferritin<15 ng/dl ve/veya sTfR >1.8 mg/dl olması "demir eksikliği", ek olarak annelerde Hb0.05). Anne ve 4. ay bebeklerin sTfR değerleri, ferritin ve MCH ile negatif, RDW ile pozitif istatistiksel anlamlı korelasyon göstermiştir (p

Aim: It is still contoversial that maternal iron deficiency affects iron status of the newborns and early infants. The aim of this study is to investigate the effect of iron deficiency of late pregncmcy on the iron status of the newborns and early infants and to define soluble transferrin receptar (sTfR)'s role in the these assessments. Methods: Seventy-eight pregnant women who were admitted for term delivery in SSK Ege Gynecology and Obstetry Clinics and their 78 full-term babies were included in the study. Erythrocyte indexes, ferritin and sTfR levels were studied both in the mothers (within the last 24 hrs before delivery) and their babies (umblical cord blood and venous blood at the end of 4th month). Erythrocyte indexes were studied with an automatic coulter (Symex SE, 9000); ferritin and sTfR levels were studied with an immunoturbidimetric method and nephelometric method (Dade Behring, Dutch), respectively. Ferritin< 15ngld/ and/or sTfR>1.8 mg/d/ were accepted as "iron deficient" both for the mothers and the babies. In addition, Hb

Abstract |Full Text PDF

Amaç: Akut pankreatitin erken ue doğru tanısında tripsinojen-2'nin idrardaki artışının tanısal değerini belirlemek. Yöntem: Acil Cerrahi Polikliniğine 2003 Nisan - Mayıs aylarında başvuran kesin tanı konulmamış akut abdomen ön tanılı 200 hasta incelendi. Alınan idrar ve serum örneklerinde amilaz ve üriner tripsinojen-2 strip testi (Actim pankreatit testi) ölçümleri yapıldı. Elde edilen sonuçlar ile duyarlılık, özgüllük, pozitif kestirim değeri, negatif kestirim değeri, doğruluk oranı ve göreli risk değerleri hesaplandı. Sürekli veri Mann-Whitney U testi ile, strip testi sonuçlan ise McNemar testi ile karşılaştırıldı. Bulgular: Yaş ortalaması 57 olan 16 hastada akut pankreatit tanısı konuldu. Bu hastalarda üriner tripsinojen-2 strip testi, üriner amilaz değeri ve serum amilaz değerlerinin duyarlılığı sırasıyla %88, %81 ve %88 olarak, özgüllük %95, %94 ve %93 olarak, pozitif kestirim değeri %61, %54 ve %52 olarak, negatif kestirim değeri %99, %98 ve %99 olarak, doğruluk oranları %95, %93 ve %93 olarak, göreli risk oranı ise 53.87, 31.78 ve 44.85 olarak bulundu. Sonuç: Akut pankreatit tanısında her üç testin duyarlılık, özgüllük, pozitif ve negatif kestirim değerleri, doğruluk ve göreli risk oranları açısından anlamlı farklılık tespit edilememiştir. Ancak üriner tripsinojen-2 strip testi non-invazif, basit bir izleme testi olması nedeniyle acil durumlarda, tanı konulamayan akut pankreatitlerin tanısında yararlı olabileceği kanısına varılmıştır.

Aıim: The purpose of the study was to evaluate the elinical validity the urinary tripsinogen-2 strip test in the diagnosis of acute pancreatitis. Methods: The prospective study consisted of 200 consecutiue patients admitted to the emergency unit with acute abdominal pain. The urinary and blood samples of these patients were analyzed for urinary and blood amylase and urinary tripsinogen-2 levels. The results were evaluated for sensitivity, specificity, positive and negative predictive values, accuracy rate and relative risk ratio. Continous data were compared by the Mann-Whitney U test and test strip results were compared by McNemar's test. Results: In 16 of the 200 patierıts with abdominal pain, the diagnosis of acute pancreatitis could be established. The sensitivity of the urinary tripsinogen-2 strip test, urinary and serum amylase results were 98%, 81%, 88% and specificity were 95%, 94% and 93%, respectively. The positive and negative predictive values were 61%, 54%, 52% and 99%, 98%, 99%, respectively. The accuracy rate and relative risk ratio of these tests were 95%, 93% and 53.87, 31. 78, 44.85 respectively. Conclusions: The three tests studied were not significantly different from each other in terms of the parometers taken into account. But the urinary tripsinogen-2 strip test can be considered a valuable non invasive. simple urinary screening test in the diagnosis of acute pancreatitis especialy in subelinical cases.

Amaç: Obezite, hipertansiyon, tip 2 diyabet ve dislipidemi sıklıkla birlikte bulunan klinik tablolar olup aterosklerotik kardiyovasküler hastalıklar için risk faktörleridir. Son yıllarda, inflamatuar bir belirteç olan CReaktif Protein (CRP)'in aterosk/eroz fizyopatolojisindeki rolü giderek açıklığa kavuşmaktadır. Çalışmamızda obez hipertansil olgularda tip 2 diyabet birlikteliğinin CRP düzeylerine etkisi araştırılmıştır. Yöntem: Hipertansiyon ve obezite (Vücut Kitle İndeksi > 30 kglm2) nedeni ile izlernde olan 26 - 80 (ort. 51.4 ± 10.7 yıl) yaş arasındaki 152 olgu çalışma kapsamına alınmıştır. Lokal veya sistemik infeksiyon u, romatolojik, malignite gibi kronik hastalığı olan hipertansil obezler çalışma dışında tutulmuştur. Olgular, Tip 2 Diyabetik (n=57) ve Non-Diyabetik (n=95) olmak üzere iki grupta incelenmiştir. Biyokimyasal veriler "0/ympus AU 5200" cihazında "Randox" kiti, CRP düzeyleri MannHeim Boehringer KeySys otoanalizörde "Roche Diagnostics Tina - quant CRP" kiti kullanılarak, serum insu/in düzeyleri radioimmunoassay yöntemi ile (Immunotech) çalışılmıştır. İstatistiksel analizler SPSS for Windows 11.0 programı ile "Student's t" testi ve Pearson's korelasyon analizi yöntemleri kullanılarak yapılmıştır. Bulgular: Çalışma grupları arasında yaş, cinsiyet, vücut kitle indeksi, bel çevresi parametreleri ve bel/kalça oranları yönünden istatistiksel farklılık saptanmamıştır (p>0.05). Diyabetik grupta serum ortalama CRP ve trigliserid düzeyleri diyabetik olmayanlara göre anlamlı yüksek bulunmuştur (p<0.01). Gruplardaki olgularda serum insülin, total kolesterol, HDL ve LDL ortalama değerleri farklılık göstermemiştir (p>0.05). Tüm olgularda CRP düzeyleri ile yaş, cinsiyet, VKİ, bel çevresi, bel/kalça oranı arasında korelasyon tespit edilmemiştir (p>0.05). Hastalarda CRP düzeyleri ile açlık kan.şekeri ve serum insülin düzeyi arasında korelasyon saptanırken (p<0.001, p<0.05), CRP ile lipid profilini yansıtan parametreler arasında korelasyon bulunmamıştır (p>0.05). Sonuç: Kardiyovasküler açıdan yüksek risk taşıyan obez hipertansil olgularda tabloya tip 2 diyabet'in eşlik etmesi halinde CRP düzeylerinin arttığı, bu hastaların aterosk/erotik kardiyovaskü/er olaylar yönünden CRP düzey tayini ile izlemlerinin gerektiği kanısına varılmıştır.

Aim: Obesity, hypertension, type 2 diabetes and dyslipidemia are concurring risk factors for atherosclerotic cardiovascular disease. The recent studies emhasize the role of C - reactive protein (CRP) as an inflammatory marker in the atherosclerotic process pathophysiology. In this study, effect of associated type-2 diabetes on CRP levels in abese hypertensive patients is investigated. Methods: 152 patients with hypertension and obesity (BMI > 30 kglm2) with a mean age of 51.3±10. 7 years were included in the study. Patients with local and systemic infection, chronic diseases were not included. Overall patients were evaluated in two groups; Type-2 Diabetic (n=57) and Non-Diabetic (n=95). Biochemical data were obtained with "Radox" kit of "Olympus AU 5200" autoanalyzer, CRP levels were studied with "Roche Diagnostics Tina - quant CRP" kit of MannHeim Boehringer KeySys autoarıalyzer and serum insulin leveis were studied with radioimmurıoassay method (Immunotech). Statistical arıalysis was performed with SPSS for Windows 11.0 by Student's t-test and Pearson's correlation analysis methods. Results: There were no statistically significant difference between the groups in age, gender, body mass index, waist and waist / hip ratio pa rameters (p > 0. 05). The mean serum levels of CRP and trigliserides were higher in the diabetic group (p < 0.01). Mean values of blood insulin, lipid profile parometers did not show statistical difference in the two groups (p> 0.05). In the overall study group no correlation between CRP and age, gender, body mass index, hip and hip / wrist ratio was found (p>0.05). While CRP levels were significantly correlated with fasting blood glucose (p<0.001) and insulin levels (p<0.01), there were no correlation found between CRP and lipid profile parometers (p<0.05). Conclusions: The coexistence of type 2 diabetes in the obese hypertensive patients causes an increase in CRP levels and should be looked for in such patients as an indicator for atherosclerotic cardiovascular events.

Amaç: Bu çalışmada diyabetik hastalarda obezitenin insülin direnci ve inflamasyondaki rolü araştırılmıştır. Yöntem: Tip 2 diyabetes mellituslu 21'i erkek, 29'u kadın yaş ortalaması 57.1 ±8. 9 yıl olan toplam 50 olgu, vücut kitle indekslerine göre obez (n=25) ve non obez (n=25) olmak üzere iki grupta incelendi. 15 erkek, 18 kadın yaş ortalaması 38.8±10.2 yıl olan toplam 33 nonobez genç sağlıklı birey kontrol grubunu oluşturdu. Çalışmaya katılan tüm bireylerden alınan kan örneklerinden rutin biyokimyasal testler, insülin, ferritin ve CRP düzeyleri otomatik analizörlerde çalışıldı. Hasta grupları ile kontrol grubu insülin CRP ve ferritin değerleri yönünden karşılaştırıldı. İnsülin direnci hesaplanmasında Homeostasis Model Assessment (HOMA) yöntemi kullanıldı. İstatistiksel değerlendirmede, ikili karşılaştırmalarda Mann Whitney-U test, Tukey's test, çoklu karşılaştırmalarda ise Kruskal Wallis ve One-Way Annova testleri kullanıldı. Bulgular: Gruplar arasında insülin, CRP ve HOMA-IR yönünden istatistiksel olarak farklı bulundu {p<0.05). Ferritin değerleri gruplar arasında istatistiksel anlamlılık yaratmadı (p> 0.05). Hipertansiyon görülme oranı obez diyabetik olgularda belirgin olarak yüksek bulundu. Sonuç: Tip-2 diyabetik olgularda obezitenin inflamasyon belirteç/erini arttırdığı ve obez diyabetikierde hipertansiyon görülme oranının yüksek olduğu kanısına varılmıştır.

Aim: The role of obesity on insulin resistance and inflamation in Type 2 diabetic patients was investigated. Method: A total number of 50 Type-2 diabetes mellitus patients (mean age 57.1±8.9 yrs) consisting of 21 male and 29 female were studied in two groups according to their body mass indexes. Thirtythree non abese healthy subjects (mean age 38.8±1 0.2 yrs) consisting of 15 male and 18 female were included in the study as the control group. Routine biochemical tests, insulin, ferritin and CRP levels were determined in automatic analyzers. Homeostasis Model Assessment (HOMA) method was used to calculate the insulin resistance. Mann Whitney-U test and Tukey's test, Kruskal Wallis and One-Way Annova test were used for statistical evaluations. Results: Insulin, CRP and HOMA-IR showed a significant difference between the groups (p<0.05) whereas, no difference was shown in ferritin levels between the groups (p>0.05). It was alsa determined that rate of hypertension was higher in obese diabetic patients. Conclusion: It was shown that, HOMA-IR, insulin and CRP leuels were tending to eleuate when the components of metabolic syndrome were increased.

Amaç: Son yıllarda, renal transplantasyon sonrası steroidlerin yan etkilerinden kaçınmak amacıyla steroidin kesildiği immünsüpresif protokollerin uygulanması yönündeki yaklaşımlar giderek artmıştır. Bu prospektif çalışmadaki amacımız steroidin kesildiği immünsüpresif protokollerin böbrek işlevleri ve kan lipid profili üzerindeki etkilerini araştırmaktır. Yöntem: Kliniğimizde böbrek nakli yapılan olgu/ardan, transplantasyon sonrası 2 yılını doldurmuş ve son 6 ay içinde böbrek işlevleri normal olan 18-57 yaş arası 61 olgu randomize edilerek steroid kesilen (n=31) ve kesilmeyen (n=30) olmak üzere iki grupta incelendi. İzlem süresi 24 ay idi. Gruplardaki olgular, açlık kan şekeri (AKŞ), kan basıncı (KB), akut rejeksiyon (AR) atağı sıklığı ve serum kreatinin,.trigliserid, kolesterol düzeyleriyönünden değerlendirildi. İstatistiksel analizler SPSS 11.0 paket program kullanılarak yapıldı, p<0.05 anlamlı kabul edildi. Bulgular: Steroid kesilen gurupta, 24 aylık izlernde KB, AKŞ ve serum kreatinin düzeyleri steroid kesimi öncesindeki ortalama bazal değerler ile istatistiksel fark yaratmadı (p>0.05). Aynı guruptaki olgularda, trigliserdi düzeyleri 3,6,12 ve 24. ayların herbirinde bazal değerlere göre düşük bulunmuş ve istatistiksel fark yaratmıştır (p<0.05). Kolesterol düzeyi de tüm kontrollerde düşük bulunmuş, 3,6,12. aylarda istatistiksel fark yaratmıştır (p<0.05). Steroid kesilmeyen gurupta hiçbir parametre yönünden ortalama bazal değerler ile izlemdeki değerler arasında fark bulunmamıştır (p>0.05). Steroid kesilen gurupta izlem sürecinde 3, steroid kesilmeyen gurupta 4 olguda AR atağına rastlandı (p>0.05). Steroid kesilen gurupta 1, steroid kesilmeyen gurupta ise 3 hastada kronik allograft nefropatisi (KAN) görüldü (p>0.05). Steroid kesilen gurupta 12 olguda (2 azatioprin toksitesi, 3 AR, 1 KAN ve 6 hastada kreatinin yükselmesi nedeniyle) tekrar steroide başlandı. Sonuç: Steroidlerin kesilmesi lipit değerlerini anlamlı olarak düşürmekte ancak AKŞ, KB ve AR oranlarını etkilememektedir. Bu nedenle böbrek işlevlerinin stabil seyrettiği olgularda steroidlerin olası yan etkilerinden korunmak amacıyla steroidin kesildiği immunsüpressif protokoller uygulanabilir kanısındayız.

Aim: Steroid side effects have forced the clinicans to use steroid withdrawal immunosuppressive protocols after renal transplantation. We studied the effects of steroid withdrawal immunosuppressive protocols on graft function in this prospective study. Methods: 61 renal transplant patients who have had normal graft function for the last 6 months, and who have finished their second year after transplantation were randomized either to steroid withdrawal (n=31) or steroid continued (n=30) groups. The patients were followed up for 24 months. Patients within the groups were evaiuated for their blood pressure (BP), number of acute rejection attack (ARA), fasting blood glucose, serum creatinine, trigliseride and cholestrol levels. Mean values of these parometers at 3,6,12 and 24 months were then compared with the basal mean values of the last six months before the beginning of study. For statistic alanalysis SPSS 11.0 program was used; p< 0.05 was accepted as significant. Results: In the steroid withdrawal group mean blood pressure, fasting glucose and creatinine levels were not statistically different than the pre-study basal values of the patients (p>0.05). Hence, trigliseride values were found statistically lower at each control; and cholestrollevels were also found lower at each control but statistical difference were found at the fırst three controls, within the two years (p<0.05). In the steroid-continued group non of the parameters showed statistical difference with the basal values (p<0.05). 3 attacks of acute rejections in the the steroid withdrawal group and 4 in the steroid continued group were seen (p=O. 7). One chronic allograft nephropathy in the steroid withdrawal group and 3 in the steroid continued group were seen (p=0.19). In 12 patients in the steroid withdrawal group steroid was restarted after azathiopirin toxicity, acute rejection, chronic allograft nephropathy, elevated creatinine. Conclusion: Withdrawal of steroids lowered serum lipid levels although it did not affect fasting glucose level, arterial blood pressure, and acute rejection rates. To avoid the side effects steroids in patients with stable graft functions, steroid withdrawal immunosuppressive protacols can be preferred.

Poliarteritis nodoza (PAN) akut başlangıçlı, küçük ve orta çaplı arterierin transmural fibrinoid nekrozu ile karakterli, sıklıkla deri, eklem, periferik sinirler, gastrointestinal sistem ve böbrek tutulumu ile giden sistemik bir vaskülittir. Genelde genç erişkin erkeklerde görülmekle birlikte çocukluk çağında da görülebilmektedir. Bu yazıda alt ekstremitelerde döküntü, miyalji, karın ağrısı ve baş ağrısı yakınmaları ile başvuran ve malign hipertansiyon saptanan 14.5 yaşında bir erkek olgu sunulmuştur. Poliarteritis nodoza tanısı renal anjiyografi ile konan ve steroid (intravenöz pulse metil prednizolon, 1 gr/gün 3 gün; PO prednizolon 60 mg/gün 30 gün; 60 mg/gün aşırı 60 gün) ve siklofosfamid (2.5 mg/kg/gün, PO, 10 hafta) ile tedavi edilen hasta 8 aydır sorunsuz izlenmektedir. Bu olgu eşliğinde çocukluk yaş grubunda nadir görülen PAN'da klinik, tanısal yaklaşım ve tedavi prensipleri tartışılmıştır.

Polyarteritis nodosa (PAN) is a transmural fibrinoid necrotizing arteritis of small and medium-sized vessels characterized by kidney, skin, joint and peripheral nervous and gastrointestinal system involvement. This disease is rarely seen in childhood. We herein report a 14.5-year-old boy presented with skin lesions, myalgia, headache, abdominal pain and malign hypertension. Polyarteritis nodosa was diagnosed by renal angiography. The treatment was as follows: Corticosteroid (intravenous pulse metil prednisolone, 1 gr/day 3 day; PO prednisolone 60 mg/day 30 days; prednisolone 60 mg/every other day 60 days) and cyclophosphamide (2.5 mg/kg/day, PO, 10 weeks). The patient was treated successfully by this regime and has been followed with no complains for eight months. We reviewed the clinical features, differential diagnosis and therapeutic approachment of PAN.

Araknoid kistler, araknoid ile pia mater arasında ya da araknoid membranın duplikasyonu ile oluşan sıvı dolu kistlerdir. İntrakranial lokalizasyonda çok sık rastlanmakla birlikte spinal araknoid kistler nadirdir. İdyopatik, posttravmatik ve araknoidit sonrası olabilir. Oniki yaşında kız olgu, 1 hafta önce düşme sonrası sırt ağrısı, bacaklarda uyuşma ve ağrı, yürüyememe yakınmalarıyla başvurdu. Nörolojik bakıda spastik paraparezi saptandı. Torakal MR incelemede; T2-T4 düzeyleri arasında intramedüller yerleşimli, araknid kist ile uyumlu lezyon tesbit edildi. Beyin cerrahisi tarafından opere edilen olgu, operasyon sonrası 25. günde nörolojik bulgularda gerileme ile taburcu edildi. Operasyon sonrası 3. ayda tam iyileşme gözlendi. Bu olgudaki gibi; spinal araknoid kistlerin posttravmatik kampresyonlarda erken tanısı, uygun cerrahi tedavi ile nörolojik semptomların düzelmesine yol açmaktadır.

Arachnoid cysts are formations, which contain liquid, located between arachnoid and pia mater, or formed by the duplication of arachnoid membrane. Intracranial arachnoid cysts are frequently seen; however, spinal arachnoid cysts are rare. Twelve-years-old female patient was admitted to our hospital with the complaints of back pain, tingling and pain in lower extremities, and inability to walk preceeded by falling onto ground. Neurologic examination revealed spastic paraparesis. Thoracal MRI study showed intramedullar arachnoid cyst located at T2-T4 levels. The patient went through surgical resection and her findings disappeared on 25th day of admission. Complete recovery was observed at 3rd month after the surgery. In post-traumatic arachnoid cysts, early diagnosis and appropriate surgical intervention may result in recovery of neurological findings as in our case.