Duodenal ülser perforasyonlanrında ülkemizdeki yaklaşımı incelemek amacıyla 1930-90 yılları arasındaki 60 yıl boyunca Türk Tıp literatüründe yayınlanan 32 peptik ülser perforayon serisi incelenmiştir. Ameliyat mortalitesi ve nüksü etkileyen faktörleri içeren yalnız 9 seri (1143 olgu) incelemeye alınmıştır. Gastik ve duodenal ülser ayrımının yapılmadığı seriler inceleme dışı bırakılmıştır. Hastalar H2 reseptör blokaj tedavisinin uygulanmaya başladığı 1980 yılından önce ve sonra olmak üzere 2 dönemde incelenmiştir. Buna göre 1980'den önce yalnızca 3 seri (157 olgu) bildirilmesi karşın 1980 sonrasında 6 seri (986 olgu) bildirilmiştir. Bu çalışma sonuçlarına göre primer sütür tekniği 1980'den önce 119 (%75.8) olguda, 1980 sonrasında 418 (42.4) olguda) bildirilmiştir. Definitif Cerrahi 1980 den önce 38 (%24.2) olguda; 1980'den sonra ise 568 (%57.6) olguda uygulanmış olup definitif cerrahide 2 kattan fazla artış gözlenmektedir. Primer sütür grubunda mortalitesi 1980 öncesi 11 (%9.2) olguda, 1980 sonrasında 45 (%10.8) olguda gözlenmektedir. Definitif cerrahi grubunda mortalite 1980 öncesi 2 (%5.4) olguda, 1980 sonrasında 15 (%2.6) olguda görülmüştür. 1143 hastadan yalnızca 451 (%38.6) olgunun ortalama 3 yıl izlenebildiği gözlenmiştir. Bu olgularda Primer sütür tekniğinde 79(%29.4) nüks; 58(%21.8) reoperasyon; definitif cerrahide 22 (%11.8)nüks; 2(%1.0) reoperasyon gözlenmektedir. Definitif cerrahide mortalite 2 kat azalırken aynı azalma primer sütür grubunda gözlenememiştir. 1980 sonrası yönelinen definitif cerrahi mortalitesinde 2 kat azalma oluşu gelişen anestezi ve yoğun bakım olanaklarıyla açıklanabilir. Aynı azalmanın primer sütür grubunda görülmeyişinin ise eskiye kıyasla daha yüksek oranda riskli olguların ameliyata alınmasından kaynaklandığı düşünülmektedir.

To review the approach for duodenal ulcer perforations in our country, in the period of 60 years between 1930-90, 32 series published in Turkish Medical Literatüre about peptic ulcer perforations were studied and only nine series (1143 cases) including the criteria that influence mortality and recurrence were reviewed. The series without classification as duodenal and gastric ulcer perforation were excluded. Patients were studied in two periods according to the therapy of H2 receptor blockage begining to use before and after 1980. Although only 3 series (157 cases) were reported before 1980; it was observed that the studies of series has greatly increased after 1980, with 6 series (986 cases) being reported; In comparing, it was observed that primary suture technique was performed in 119 (75.8%) cases, definitive surgery in 38 (24.2%) before 1980; definitive surgery has been performed in 568 (57.9%) cases, primary suture in 418 (42.4%) cases, after 1980. Definitive surgery has increased more than two times after 1980. The rate of mortality was 11 (9.2%) for simple suture technique; 2 (5.1%) for definitive surgery before 1980; while 45 (10.8%) for primary suture technique; 15 (2.6%) for definitive surgery after 1980. Only 451 (38.6%) cases could have been followed up to three years. In these cases, it was found 79 (29.4%) recurrence, 58 (21.9%) reoperation in primary suture technique while 22 (11.8%) recurrence; 2 (1.0%) reoperation in definitive surgery. There was two times decrease in the mortality of definitive surgery while no decrease in the mortality of primary suture technique. As a result, 2 times decrease in the mortality of definitive surgery can be explained with the development of technique of postoperative care and anesthesia; while that the same decrease was not observed in the primary suture group can be explained with the widening of surgical indication in high-risk patient group in spite of the progress of anesthesia and surgery.

Bu yazımızda Nörofibromatozisin klinik bulguları ve tipleri ele alınarak nöroşirürjiyi ilgilendiren sinir sistemi tümörleri gözden geçirilmiştir.

Neurofibromatosis is an autosomal dominant hereditary disease affecting central nervous system. CNS tumors is common feature of neurofibromatosis. In this paper central norvous sistem tumors associated with neurofibromatosis are reviewed.

Kalb atım sayısı ve kan basıncındaki günlük değişikliklerin angina pektoris, miyokard infarktüsü, ani kalb ölümleri ve inme oluşmasında saptanan sirkadiyen ritimle ilgili olduğu son on yılda yapılan çalışmalarla gösterilmiştir. Hipertansiyon tedavisinde göz önüne alınacak en önemli hususlardan biri, sabah saptanan yükselmelerin bir önceki gün alman ilaçla önlenebilmesidir. Bu husus ilacı günde iki kez kullanarak elde edilebilir. Günde tek doz alınacak ilacın bu etkisini 24 saat sürdürmesi gerekir.

In the last decade, it has been shown that the onset of angina pectoris, myocardial infarction, sudden death and stroke are related with the daily changes in the heart rate and the blood pressure. One of the important things that should be taken into consideration in the treatment of hypertension is to prevent the increase of the morning blood pressure by the drug which was taken the day before. This event can be achieved by taking the drug twice daily. If the drug is to be taken once a day, its effect should continue for twenty four hours.

Meme kanseri kadınlarda en şiddetli ağrı nedenleri arasında yer almaktadır. Kemik metastazları, epidural -spinal kord ve brakiyal pleksus basısı en önemli ağrı sendomlarıdır. Ağrının tipinin, yani oluş mekanizmasının anlaşılması tedavide kullanılacak ajan ve yöntem seçiminde önemlidir. Somatik kaynaklı ağrılarda analjezik tedavi ilk planda yer almaktadır. Analjezik kullanımı, Dünya Sağlık Teşkilatı'nın önerdiği basamak sistemine uygun olarak yapılmalıdır. Deaferentasyon tipi ağrılarda ise adjuvan analjeziklerin yansıra; sinir blokları ve çeşitli invaziv yöntemler kullanılabilir.

In women, carcinoma of the breast is the type of cancer most commonly responsible for causing pain. There are several explanatios for this; metastatic bone pain, epidural spinal cord compression, malignant brachial plexopathy and postmastectomy syndrome. In terms of symptom control; one must distinguish between somatic and deafferentation pain. For somatic pain, analgesic therapy is used concomitantly. The WHO Step plan is a clinical approach to analgesic treatment of patients with breast cancer. For deafferentation pain; serotoninergic antidepressants, nerve blocs, neuroablative and neurostimulatory surgery can be used.

İnguinal herni onarımı sonrası görülen nüksler günümüzde de önemli bir sorun olmaya devam etmektedir, bununla birlikte, herni cerrahisinde spesialize olmuş cerrahlar, herniorafileri geniş cerrahi pratiğinin bir parçası olarak ara sıra yapan cerrahlara göre çok daha düşük nüks oranları bildirmiştir. Bu çalışmada, herni onarımında uzmanlaşmanın nüksleri önemli oranda azalttığı sonucuna varıldı.

Recurrerıces after inguinal hemia repair continue currently to be an important problem. However, specialized surgeons in this field have reported significantly lower recurrence rates than those who perform herniorrhaphies occasionally as a part of broad-based general surgical practice. In this study, it is concluded that specialization in hernia repair reduce the recurrence of groin hernias at a considerable rate.

Açıklanamayan infertilite olgularmda yeni bir yöntem olan fallop tüplerine sperm perfüzyonu ile intrauterin inseminasyonun etkinliğini karşılaştırmayı amaçladık. Çalışma, SSK Ege Doğumevi ve Kadın Hastalıkları Hastanesi İnfertilite Bölümünde yapıldı. Yetmiş üç açıklanamayan infertilite olgusu, Kasım 1993 ve Ekim 1994 tarihleri arasında rastlantısal olarak Fallopian Sperm Perfüzyonu veya Intrauterin İnseminasyon yöntemi ile tedavi edildi. Süperovulasyon insan menopozal gonodotropinleri ile sağlandı. Spermlerin hazırlanması klasik yüzdürme (swim up) tekniği ile yapıldı. IUI için 0,5 ml, intrauterin inseminasyon kateteri yardımı ile,. FSP için ise 4 ml olarak ince bir Foley sonda kullanılarak verildi. Her iki grup arasında; yaş, insan menopozal gonodotropin uygulama gününde> 15mm follikül sayısı, total östradiol düzeyi, endometrial kalınlık ve hareketli ve toplam sperm sayıları arasında fark yoktu (p>0.05). Fallopian sperm perfüzyon grubunda 36 hastaya 68 tedavi siklusu uygulandı ve 11 klinik gebelik (siklus başına %16.1, hasta başına %30.5) elde edildi, Intra uterin inseminasyon(için seçilen 37 hasta ise 70 tedavi siklusuna tabi tutuldu ve 9 (siklus başına %12.8, hasta başına %24.3) klinik gebelik saptandı (p>0.05). Açıklanamayan infertilite olgularında Fallopian Sperm Perfüzyonu; kolay, ucuz ve iyi bir yöntem gibi gözükmektedir. İnce bir Foley kateter kullandığımız çalışmamızda, olgularm yaklaşık üçte birinde klinik gebelik elde edildi. Diğer yardımcı tekniklerdeki maddi ve teknik zorlukları gözönünde alırsak yöntemin bu olgularda daha uygun bir tedavi aracı olabileceği söylenebilir.

Objective of this study was to compare the efficiency and the efficacy of a new method of fallopian tube sperm perfusion (FSP) and intrauterin insemination (IUI) for couples with un- explained infertility. This study was achieved at the department of infertility in SSK Ege Maternity and Women's Teaching Hospital, Yenişehir izmir. Total of 73 couples with un-explained infertility were treated randomly by FSP or IUI. during the period between November 1993 and October 1994. HMG ampoules were used for superovulation. A classical swim-up technic was used for sperm preparation. In the IUI treatment, the inseminate had the volume of 0.5 ml and in the FSP treatment the inseminate had a volume of 4 mi. The two groups were similar in terms of age of the females, the number of follicules > 15 mm in diameter, the serum E2 concentration, endometrial thickness on the day of hCG administration and the number of total motile spermatozoa (p>0. 05). In the FSP group, 36 patients were given a total of 68 treatment cycles and 11 clinical pregnancies occured giving a pregnancy rate of %16.1 per cycle and %30.5 for patient, wheras in the IUI group, 37 patients were given a total of 70 treatment cyles, 9 clinical pregnancies occured giving a pregnancy rate of %12.8 per cycle and %24.3 per patient (p>0.05).

İnfertil olgulardaki histerosalpingografi bulgularının laparoskopik bulgularla karşılaştırılmasını amaçladık. Çalışma, SSK Ege Doğumevi ve Kadın Hastalıkları Hastanesi, İnfertilite Bölümünde planlanıp yapıldı. Toplam 468 histerosalpingografi ve laparoskopi uygulanmış olgu çalışmaya alındı. Olgular, histerosalpingografi bulguları yönünden üç grup altında toplandı; Normal, Anormal, Kuşkulu. Normal (s = 188) histerosalpingografi bulgularına sahip olguların laparoskopik olarak doğrulanması % 94.1, Anormal bulgulara sahip 46 olguda bu oran %93.4 ve Kuşkulu olguların laparoskopik doğrulanması %58.9 oranmda idi. Buna karşılık, normal ve anormal gruplardaki spesifite %93.47, sensitite %94.14/ negatif belirleyici değer %79.62, pozitif belirleyici değer %98.33 olarak saptanmasına karşın, kuşkulu grubun da dahil edilmesi ile spesifite %64.6, sensitive %94.4, negatif belirleyici değer %94.2 ve pozitif belirleyici değer %64.2 olarak bulundu. Histerosalpingografi çekilen olgulardaki spesifite ve pozitif beliryici değeri arttırabilmek için olgulara laparoskopik incelemenin yapılması gerektiğini vurguladık.

Our purpose is to compare hysterosalpingography and laparoscopic findings in infertile women. The study was achieved at SSK Ege Maternity and women's Teaching Hospital, Infertility Department- İzmir Four hunderd sixty eight infertile patients evaluated by both hysterosalpingography and laparoscopy were carried out retrospectively. According to hysterosalpingographlic results, patients were divided into three groups; normal, abnormal and suspicious. Normal (n= 188), Abnormal (n=46) and Suspicious (n=234) groups were aproved by laparoscopy 94.1%, 93.4% and 58.9% respectively. Specificity and sensitivity in normal and abnormal groups were 93.47% and 94.14% hovvever, negative and positive predictive values were79.62% and 98.33% respectively. When the suspicious group was included into the abnormal group, specificity, sensitivity, negative and positive predictive values were found 64.6%, 94.4%, 94.2% and 64.2% respectively. We have emphasized that patients who had hysterosalpingographic examination, should be re-evaluted by laparoscopy in order to increase the specificity, sensitivity, negative and positive predictive values.

Bu çalışmada çoğunluğu eksizyonel biyopsi ile çıkarılmış duktal epitelial proliferatif lezyon içeren 72 memenin kistik hastalığı olgusu, Page ve arkadaşlarının belirlediği, Tavassoli'nin modifiye ettiği kriterlere göre 4 ayrı patolog tarafından değerlendirilmiştir. Sonuçta 35 olguda (%48.5) 4 patolog görüş birdiğine varmıştır. Bunların 23'ü (%67) epitelyal hiperplazi, 20'si (%28.5) atipik duktal hiperplazi, 2'si (%5.8) duktal karsinoma insitudur. Bu çalışma belli kriterlere bağlı kalındığında, patologlar arası tanısal farklılıkların azaltılabileceği görüşünü desteklemektedir.

In this study, 72 cases of cystic disease of the breast, containing areas of ductal epithelial proliferative lesion were evaluated by 4 pathologists according to the criteria which were set by Page and modified by Tavassoli. There was complete agreement among 4 pathologist on the diagnosis of 35 (48.5 percent) cases, consisting of diagnoses of epithelial hyperplasia (65.7%), atypical ductal hyperplasia (28.5%) and ductal carcinoma insitu (56.9%). The reported complete agreement rate of these studies investigating the reproducubility of the histologic criteria for diagnosing of ductal epithelial proliferative lesions of the breast have been found to be ranging from zero to 58 percent. This study confirms that the diagnostic differences among pathologists could be reduced by providing agreement on the criteria.

Ekim 1992- Ocak 1993 yılları arasmdaki kliniğimizde uygulanan 121 laparoskapik kolesistektomi olgusu içerisinde 6(%4. 9) olguda açık kolesistektomiye geçildi. Nedenler 3 olguda kontrol edilemiyen hemoraji, 1 olguda duodenum yaralanması, 1 olguda duodenuma fistülize taşlı kese, 1 olguda da sistik arter anomalisi idi. Açık kolesistektomi için iki olguda klasik laparotomik yaklaşım; 4 olguda transrektal mini- laparotomik yaklaşım uygulandı. Ameliyat sonrası hastane kalış süresi; klasik laparotomi uygulanan olgularda 6 ve 7 gün olmasına karşın mini- laparotomi uygulanan olgularda 2 gündü. Aktif hayata dönüş ise mini- laparotomi uygulanan olgularda 20 gün, Klasik laparotomi olgularında ise 30 gündü. Sonuçta laparoskopik kolesistektomi sırasında açık kolesistektomiyi gerektiren bazı peroperatuvar komplikasyonların tedavisi için laparoskopik kolesistektomiye yakın avantajların nedeniyle mini- laparotomik girişim tercih edilebilir.

121 laparoscopic cholecystectomies performed in our clinic between Oct. 1992- Jan 1993. Laparoscopic cholecystectomy was converted to open cholecystectomy in 6 (4.9 %) cases. Reasons for open cholecystectomy vvere uncontrollable bleeding in 3 cases, duodenal injury in one case, duodenal fistulization of gallbladder in one case and anomaly of cystic artery in one case. We performed classical laparotomy in 2 cases and transrectal mini- laparotomy (3- 5 cm) in 4 cases. Although hospitalization period was 6 and 7 days in classical laparotomy cases, it was 2 days in mini- laparotomy cases. Return to active life was 20 days in mini- laparotomy cases while it was 30 days in the cases performed classical laparotomy. In conclusion, mini- laparotomic approach can be preferred for treatment of complications during laparoscopic cholecystectomy because of similar advantages.

Mart 1992- Ocak 1995 tarihleri arasında farklı klinik birimler intraoperatif tanı amacıyla (laboratuarımıza) gönderilen materyallerde imprint sitolojisi ve frozen section çalışıldı. Amaç; imprint sitolojisi ve dondurulmuş kesit (frozen section) tekniğinin doğruluk oranlarını saptamak ve birbiriyle kıyaslamaktı. Sonuçlar parafin-gömme blok kesitleri ile karşılaştırıldı. İntraoperatif frozen section tanılarımızda; toplam 381 olguda gerçek pozitif 254, 104 gerçek negatif pozitif 14, yanlış negatif 9 tanımız bulunmaktadır. Frozen section tanılarımızın pozitif değerleri tahmin gücü: %94.7, negatif değerleri tahmin gücü %92, tanı doğruluğu; % 93.9 olarak saptandı. İntraoperatif imprint tanılarımızda; gerçek pozitif 261, gerçek negatif 101, yanlış pozitif 8, yanlış negatif 11 tanımız bulunmaktadır. İmprint tanılarımızın pozitif değerleri tahmin gücü: %97.2, negatif değerleri tahmin gücü: %90.1, tanı doğruluğu; %95 olarak saptandı. Her iki yöntemin benin ve malin olgulardaki tanısal doğruluğu ki- kare testi ile yöntemlerin birbirlerine üstün olup olmadıkları binomial test ile değerlendirildi ve aralarında anlamlı fark olmadığı saptandı.

In this study our majör goal is to establish which one of intraoperative techniques; frozen section and imprint cytology is superior and to assess the accuracy of the each of the intraoperative techniques. 381 surgical biopsies sent to our pathology laboratory from different clinics, imprint preperations and frozen sections were made intraoperatively, between 1992 March- 1995 January. Intraoperative results based on imprint cytology and frozen section tecchniques were compared by the final diagnoses based on paraffin- embedded block sections. On overall frozen section diagnoses we had 254 true positive, 104 true negative, 14 false positive, 9 false negative diagnoses. Positive predictive value was 94.6% and the negative predictive vaule89.7 %, and the accuracy was 93.9% On overall imprint cytology diagnoses we had true positive 261, true negative 101, false positive 8, false negative 11 diagnoses. Positive predictive values was 97.2% and the negative predictive values 90.1 % and the accuracy was 95% Diagnostic accuracy of the each technique was evaluated by chea- square test on both malignant and benign cases (p>0.05). In order to determine wich one was superior binomial test was used. (p> 0.05). There was no significant difference in accuracy.

Ocak 1990 - Aralık 1993 tarihleri arasında malin gliom tanısıyla merkezimize başvuran 106 tip olguya postoperatif radyoterapi uygulanmıştır. Olguların 41'i karın 65'i erkek olup yaş ortalaması 45.8 bulunmuştur. Histopatolojik olarak 57' si anaplastik astrositom (AA)„ 49'u glioblastoma multiforme (GM) olan olguların 3'ü biyopsi, 43'ü subtotal rezeksiyon, 60'ı total rezeksiyon sonrası başvurmuştur. Postoperatif radyoterapi, 1.8 Gy fraksiyonlarla 45 Gy'lik tüm beyin ışınlamasını takiben, küçültülen sahadan total dozu 59.4 - 63 Gy'e yükseltecek şekilde uygulanmıştır. Ortalama sağkalım süresi tüm grup için 11 ay, AA ve GM içinse sırasıyla 14 ay ve 9 ay olarak bulunmuştur. 12 ve 24 aylık sağkalım oranları tüm gurup için %41.5 ve %16.5 AA için %57.8 ve %28.0 GM içinse %22.4 ve %2.4 olarak belirlenmiştir. Sağkalım süresini etkileyebilecek prgnostik faktörler tek değişkenli analizlerle incelendiğinde histolojik tip (p<0.0001) ve yaşın (p=0.018) sağkalıma etkili olduğu, cinsiyet (p=0.638) ve operasyon tipininse (p=0.425) etkili olmadığı görülmüştür. Çok değişkenli analizlerde ise histolojik tip (p<0.0001) ve yaş (p=0.052) bağımsız prognostik faktörler olarak belirlenmiştir.

Postoperative radiotherapy was applied to 106 cases of malignant glioma who referred to our department between January 1990 and December 1993. Forty-one of the patients were female and 65 were male. Mean age was 45.8. Histologically 57 of the cases were anaplastic astrocytoma (AA) and 49 were glioblastoma multiforme (GM). Forty-three cases were resected subtotally, 60 were resected totally and only biopsy was done in 3 cases. Postoperative radiotherapy was given as daily fractions of 1.8 Gy. Following 45 Gy to the whole brain the treatment fields were shrinked and the doses were 41.5% and 16.5% respectively for the whole group, 57.8% and 28.0% for AA, 22.4% and 2.4% for GM. When prognostic factors that would effect the duration of survival were evaluated with univariant analysis, it was found that histologic type (p<0.0001) and age (p=0.018) effected survival while sex (p=0.638) and operation type (p=0.425) had no significant effect. Multivariant analysis showed that histologic type (p<0.0001) anda age (p=0.052) were independent prognostic factors.

Bu çalışma, romatoid artritte, düşük doz steroid tedavisinin osteoporoz gelişimi üzerindeki etkisini görmek ve değişik tedavi edici ajanların düşük doz steroid kullanılımına bağlı osteoporozu önlemede ne kadar etkin olduğunu saptamak amacıyla yapılmış tır.Çalışma, her biri 10 romatoid artritli olguyu içeren 4 grupta yürütülmüştür. 1. Grup: kontrol grubu olup, yalnız non steroid anti inflamatuar, 2. Grup: Düşük doz steroid tedavisi (6mg/ g metilprednisolone) 3. Grup: Düşük doz steroide ek olarak kalsiyum, D- vitamini ve anabolizan, 4. Grup: Grup 3' te ki tedaviye kalsitonin eklendi, Tüm olguların, çalışma öncesi ve 3 aylık tedavi sonrasında Dual Foton Absorbsiyometresi ile kemik mineral dansitesi ölçüldü. Sonuç olarak, düşük doz steroid tedavisi ile osteoporozun gelişebildiği ve kalsiyum, D- vitamini, anabolizan ve kalsitonin gibi antiosteoporotik ajanların, kemik yoğunluğunu korumada yararlı olduğu kanısına varıldı. Ancak bu konuda daha geniş serili ve daha uzun süreli çalışmaların yapılması gerekmektedir.

This study was carried out to see whether low dose steroid treatment causes osteoporosis in rheumatoid artritis and to determine the effect of various treatment agents on preventing osteoporosis which is due to the use of low dose steroids. This study was performed in 4 groups each of which consisted of 10 rheumatoid arthrit patients. Group I: It is the control group and only NSAI was used in this group, Group 2 in this group low dose steroid (6mg/ d prednisolone) treatment was given, Group 3: In this group, in addition to low dose steroid treatment calcium, D- vitamin, anabolic and calcitonin were given, Group 4: Calcitonin was given in addition to treatment given in group 3. Bone mineral density of all cases was measured using dual photon absorptiometer before treatment and on the third month of the treatment. We concluded that low dose steroid treatment could result in osteoporosis and antiosteoporotic agents such as calcium, vitamin- D, anabolic steroids and calcitonin could be useful in maintaining bone density.

Makalede, kliniğimize, karına ve göğüs boşluğuna kanama nedeni ile başvuran, TİP IV Ehlers-Danlos sendromlu 12 ve 16 yaşlarındaki iki kardeş sunulmaktadır. İlk olgumuzun karındaki hematomları drene edimiştir. Her iki olguda da gelişen hemotoraks kapalı su altı drenajı ile tedavi edilmiştir.

This article presents two siblings, a 12 year-old girl and a 16 year-old-boy, with type IV Ehlers-Danlos syndrome who came with episodes of hemorrhage into the abdomen and thorax respectively. The first case was treated surgically for the hematomas in the abdomen. The hemothorax developed in both of was treated with chest drainage.

Karın ağrısı ile başvuran, ultrasonografi ve bilgisayarlı tomografi incelemesinde, pankreas ve karaciğerinde multipl lezyonlar saptanan 60 yaşındaki bayan olguda, her iki organa, perkutan ince iğne aspirasyon biyopsileri uygulandı. Benin olarak gelen biopsi sonuçları, tedavi uygulanmayan 18 aylık izlem dönemi boyunca, lezyonlarm aynı kalması ile, klinik olarak desteklendi.

Percutaneous fine needle aspiration biopsies were applied to a 60 years old women with, abdominal pain complaints and had been diagnosed to have pancreatic and multiple hepatic lesions, after going through ultrasonographic and computerized tomographic investigations. The biopsy results of these lesions were benign. The lesions temained unchanged through the 18-month observation period without treatment confirmed the results clinically.

İdiopatik hemokroza bağlı hiipognadotropik hipogonadizmli 29 yaşında erkek hasta da 6 ay süreyle uyguladığımız flebotominin, seksüel fonksiyon bozukluğu ve hipogonadizm üzerindeki olumlu etkilerini gözledik.

We observed that phlebotomy exerted benefical effect on sexual disfunction and hypogonadism in a 29 years old male patient with hypogonadotropic hypogonadism due to idiopatic hemochromatosis.

Karaciğer sirozlu hastalarda özellikle asit gelişmemişse hidrotoraks ender gelişir. Hidrotoraksın karaciğer orijinli olduğunu kabul etmezden önce akciğer, kalb ve böbrek patolojileri elimine edilmelidir. Asitsiz hastalarda tanı güçleşir. 2 karaciğer sirozlu (biri asitsiz) ve sağ hidrotorakslı hastada radyoizotop tekniğiyle plevral sıvının karm orijinli olduğunu gösterdik. Karşı yönde sıvı transferi yoktu.

Hydrothorax is not a very common symptom in patients with hepatic cirrhosis, especially when there is no clinical evidence of concomitant ascites. Before accepting the hepatic origin of the hydrothorax it is necessary to exclude other cardiac, pulmonary or renal pathologies which could be partly or entirely responsible for this symptom. The existence of ascites may help to suggest the origin of hydrothorax. In patients with hydrothorax without ascites, establishing the diagnose is more complicated. We present two hepatic cirrhotic patients with right hydothorax in the absence and presence of ascites using radioisotopic techniques it was demonstrated that in both situations the pleural fluid originated in the abdomen and hence was transported into the pleural cavity. There was no fluid transfer in the opposite direction.

Akut karının ender nedenlerinden biri olan primer omentum torsiyonlu 52 yaşındaki erkek hasta total omentektomiyle sağlığına kavuşmuştur.

A 52 years old man with primary torsion of the omentum which is a rare cause of acute abdomen has been treated succesfully with total omentectomy.

Ateş ve yangın kas güçsüzlüğü olan bir hasta dermatomiyozit tanısı kondu. Kortikosteroid, metotreksat ve intravenöz immunoglobulin tedavisi sırasında akciğer grafisinde multipl pulmoner nodüler infiltrasyonlar saptandı. Bu infiltrasyonlar aynı tedavi ile kayboldu. Diğer sebepler dışlandıktan sonra infiltrasyonların dermatomiyozite bağlı olduğu düşünüldü. Olgu, nodüler infiltrasyonların dermatomiyozitte nadir görülmesi ve kortizon, metotreksan ve intravenöz immunoglobin tedavisinde iyi cevap vermesi nedeniyle bildirilmiştir.

The diagnosis of dermatomyositis was made in a patient who had fever and generalized muscle weakness. X- ray of the chest has revealed multiple pulmonary nodular infiltrations during the therapy of corticosteroid, methotrexate and intravenous immunoglobulin. These infiltrations disappeared during the therapy. It is suggested that the infiltrations were due to dermatomyositis after all the other causes were excluded. This case reported because of rarity of pulmonary nodular infiltrations in dermatomyositis and their positive response to intravenous immunoglobulin therapy.

Bu makalede epilepsi tanısıyla uzun süre antiepileptik ilaç kullanan bir idiopatik hipoparatiroidi olgusu sunulmuştur. 1 25 (OH) kolekalsiferal ve kalsiyum tedavisinden sonra olgunun laboratuvar ve kilinik bulguları düzelmiştir.

In this article, a case of idiopathic hypoparathyroidism which treated with antiepileptic agent for a long lime is presented. After treatment with 1 25 (OH) 2 D3 (cholecalciferol) plus calcium, the patient has improved in clinical features and laboratory findings.

Amyotrofik Lateral Skleroz tablosunda başlangıçta I. ve II. motor nöron belirtileri ön plandadır. Solunum yetmezliği ise hastalığı geç dönemlerinde ortaya çıkmaktadır. İlk yakınma olarak sadece solunum yetmezliği ile hekime başvurulması alışılmış değildir ve sınırlı sayıda olgu bildirilmiştir. Biz burada 8 aylık progresif gidişli, eksersizle ve sırtüstü yatınca belirginleşen ağır dispne öyküsü veren ve bu nedenle hastanemiz Göğüs Hastalıkları kliniğine şevke edilerek, burada incelemeye almana 39 yaşında bir erkek olguyu sunuyoruz. Bu olguda daha sonraki nörolojik değerlendirme ve elektromyografik inceleme ile Amyotrafik Lateral Skleroz tanışma varıldı. Olgu nedeniyle kesin bir etiyolojiye dayandırılamayan solunum yetmezliği durumlarmda, sık görülmese de, Amyotrofik Lateral Skleroz'un da akılda bulundurulması gerektiği söyleyebilir.

Typical onset of Amyotrophic Lateral Sclerosis includes a combination of upper and lower motor neuron signs. Respiratory failure is a frequent end-stage complication of the disease. However, in limited number of cases, severe hypoventilation is reported as the first manifestation of Amyotrophic Lateral Sclerosis. Here we present a 39 -year old man were referred to our chest ünite with 8-month history of severe dyspnea on exertion and lying flat which had progressively worsened. A diagnosis of Amyotrophic Lateral Sclerosis was made after neurologic evaluation and electromyographic study. We suggest that Amyotrophic Lateral Sclerosis should be considered in patients with unexplained respiratory failure.