Östrojen hormonunun meme kanseri gelişmesinde önemli rolü olduğu gösterilmiştir. Bu karsinojenik etki, antiöstrojenler. aracılığı ile r septör blokajı yapılarak veya aromataz inhibitörleri ile östrojen sentezi inhibe edilerek önlenebilir. Premen pozal dönemde östrojen üretiminin başlıca yeri over iken, postmenpozal dönemde yağ ve kas dokusu, androjenlerin aromatizasyonu sonucu oluşan üretimin temel kaynağı haline gelir. Aromataz inhibisyonu yapan birçok ilaç vardır. Özellikle yeni kuşak aromataz inhibitörlerinin (anastrozol, letrozole) yan etkilerinin az olduğu ve östrojen üretimini yüksek oranda önleyebildikleri gösterilmiştir. Yapılan prospektif çalışmalar, 3. kuşak ilaçların, ileri evre meme kanserli postmenapozal hastaların tedavisinde, tamoksifenden üstün olduğunu, neoadjuvan olarak kullanımları durumunda da daha iyi sonuçlar verdiğini ortaya koymuştur. Bununa beraber, bu ilaçların; premenapozal kadınlardaki etkinliği, östrojen reseptörü negatif veya ErbB-2 pozitif olgulardaki başarısı, uzun süreli kullanımlarındaki yan etkileri ve birbirlerine olan üstünlükleri konusunda tam bir görüş birliğine varılamamıştır.

The important role of estrogens on the development of breast cancer has been well documented. This effect of the estrogens can be prevented either by blocking the estrogene synthesis via antiestrogenes or inhibiting the estrogen synthesis by aromatase inhibitors. Aromatisation of androgenes in the fat and muscle tissue appears as the main source of the estrogens after the menopause. There are several agents to black this aromatisation. The new generatian aromatase inhibitors (anastozoe, letrozoe) are highly effective in inhibiting the estrogene synthesis. Current reports revealed that the third generatio; aromatase inhibitors were more effective when compared to Tamoxifen in treating patients with advemed breast cancer. It is also shown that these patients had better prognosis when these agents are used at neoadjuvant setting. However, the long term side effects and the effectiveness of these agents are still obsure in premenopausl women and in estrogene receptar negative or Erb B-2 positive patients. Furthermo: none of these agents has been proven to be better than the other.

Organ nakli hareketleri, konusunda ileri olduğu kabul edilen birçok ülkede dahi yeterince etkin düzeyde değildir. Organ nakli koordinasyon sisteminin başarısı, merkezlerin bekleme listelerindeki hastaların, bekleme süreleri ile yakından ilintilidir. Koordinasyonun başarılı olabilmesi için organ nakil merkezlerinde "eğitimli koordinatörlerin" bulunması ve merkezi yönetimin tam desteği gereklidir. Bu makalede amaç, ülkemizde ve dünyadaki organ nakil koordinatörlerinin durum tesbitini yapmak ve eğitimli koordinatörlerin organ nakli koordinasyon sistemi içindeki önemini vurgulamaktır.

Transplantation activity, even in the countries who are believed to be advanced in transplantation is not sufficient. The success of the coordination system is inversely related with the awaiting time of the patients in waiting lists for cadaveric donation. In order for this system to be efficient, educated transplant coordinators should be a part of transplantation team in every center and full support should be given to theim by the central administration. The aim of this paper is to determine and set the problems faced by the coordinators in our country and to underline the importance of educated coordinators in the transplantation coordination system.

Doğumsal diyafragma hernisi (DDH), karın içi organların diyafragmada bulunan defektden kraniyal yönde fıtıklaşması ile ortaya çıkan tablodur. Kliniğe 3 ayrı tipde yansır. Ancak, doğumsal diyafragma hernisi terimi, karakteristik olarak, diyafragmanın posterolateralindeki defekt yolu ile oluşan herniyi tanımlamaktadır. Bu derlemede, pek çok sisteme ait işlev bozukluklarına neden olan DDH hakkındaki klinik, patofizyolojik ve cerrahi tedavi ile ilgili bilgilerin gözden geçirilmesi amaçlanmıştır.

The cephalic migratian of abdominal viscera through a defect in the diaphragm results in a diaphragmatic hernia. Although the congenital form exists as three distinct anatomic variants, the term "congenital diaphragmatic hernia" typically refers to the posterolateral form. The aim of this report is to review our understanding of this entity that presents with complex multi-system dysfunction with respect to its clinical properties, pathophysiology and surgical treatment.

Amaç: Atopi, çevrede sık karşılaşılan bazı allerjenlere karşı abartılı IgE antikoru sentezleyebilme yeteneğidir ve allerjik hastalıkların gelişiminde en kuvvetli risk faktörü olarak kabul edilmektedir. Bu çalışmada, İzmir ili ve çevresinde allerjen duyarlılık prevalansının belirlenmesi, atopi ile astım, rinit, egzema ve kronik ürtiker arasındaki ilişkinin saptanması amaçlanmıştır. Yöntem: Ekim 1994 ile Temmuz 2001 yılları arasında, Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, Allerji polikliniğine, allerjik yakınmalada başvuran 5055 hastanın epidermal deri testleri retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Bulgular: Hastaların yaşları 3.5 ay ile 79 yaş arasında (ortalama 14.1±3.2 ve ortanca 11 yaş) bulundu. Epidermal deri testlerinde ev tozu akarları, polenler, küf mantarları, hayvan tüy ve epitelleri, besinler (özellikle erken çocukluk döneminde) ve hamam böceği duyarlılığı değerlendirilmiştir. Sonuç: İzmir ili ve çevresinde allerjik şikayetlere en çok polenlerin ve ev tozu akarlarının neden olduğu tespit edilmiştir.

Aim: Atopy is a tendency for exaggerated IgE antibody respanses to comman allergens and most important risk factor for the development of allergic diseases. In this study, we aim to deseribe the prevalence of sensitization to comman allergens and find out the relation of atopy with asthma, rhinitis, eczema and chronic urticaria in İzmir and araund the city. Methods: In this study we evaluated the 5055 epidermal skin prick test results of the patients who applied to outpatient Department of Allergy at Dokuz Eylül University Hospital between October 1994 and July 2001 retrospectively. Results: Patients were aged between 3.5 months and 79 years (mean 14.1±3.2 years and median ll years). In epidermal skin prick tests sensitization to house dust mites (D. farinae, D. pteroniyssinus), pollens (grass, cereals and trees), moulds, animal danders, foods (especially in early childhood) and cockroach were evaluated. Conclusion: Our data indicate that allergens that may be the cause of the high prevalence of allergic diseases in İzmir and araund are probably produced by pollens and house dust mites.

Amaç: Neonatal indirekt hiperbiluribinemi, uzun dönemde nöromotor gelişim üzerine olumsuz etkileri olan bir klinik tablodur. Bu çalışmada, ağır indirekt hiperbilirubineminin, nöromotor gelişimin uzun dönemdeki etkilerinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Bilirubin düzeyleri kan değişimi sınır/arı ve üzerinde bulunan, hemoliz, asfiksi, enfeksiyon gibi sarılığa yol açacak ek risk faktörü taşımayan 55 ağır hiperbilirubinemili term bebek (Çalışma Grubu) ile aynı yaşlardaki (medyan 22 ay), fizyolojik ikter dışında hiçbir sağlık sorunu olmayan 32 çocuk (Kontrol Grubu) çalışma kapsamına alınmıştır. Olgular 18-27. aylarında ve takiben 3 ay sonra nörolojik bakı ve Denver Gelişimsel Tarama Testi (DGTT) ile değerlendirilmiştir. Bulgular: DGTT, Çalışma Grubundaki olguların 7'sinde (%12. 7) ANORMAL bulunmuş,bu durum Kontrol Grubu ile istatistiksel fark yaratmİştır (p= 0.04). NORMAL ve ANORMAL DGTT'li olgular arasında gebelik yaşı, doğum ağırlığı, cinsiyet, başvuru yaşı, yatış süresi ve kan değişimi uygulanan olgu sayısı yönlerinden fark bullunmazken, başvuru indirek bilirubin düzeyleri, sırası ile 22.1 ± 3. 7 mg/dl ve 29.2 ± 6.8 mg/dl olup, istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur. Serum indirek bilirubin düzeyi >22 mg/dl ile <22 mgldl olan olgular arasında Anormal DGTT yönünden istatistiksel fark tesbit edilmiştir (p=0.03). Sonuç: Yenidoğan dönemindeki ağır hiperbilirubineminin, etkin tedavi yöntemlerine karşın, uzun dönemde, nöromotor gelişimi olumsuz etkilediği ve indirek bilirubinin >22 mg/dl değerlerinin, sağlıklı term bebeklerde, nörotoksisite yönünden risk faktörü kabul edilebileceği kanısına varılmıştır.

Aim: Neonatal indirect hyperbilirubinemia is a disorder that may be associated with loiıg term neuromotor maldevelopment. The aim of the study is to evaluate the effect of severe indirect hyperbilirubinemia on neurodevelopmental outcome. Methods: The study included 55 children as a Study Group with a history of neonatal jaundice. Inclusion criteria were indirect hyperbilirubinemia, term birth and absence of risk factors for hyperbilirubinemia such as hemolysis, asphyxia and infection. The Control Group included 32 children with a history of term birth and normal neonatal period. Both groups were evaluated with a neurological examination and by Denver Developmental Screening Test (DDST), ata median age of 22 months and 3 months later. Results: DDST were found ARNORMAL in 7 (12. 7%) patients within the study group, whereas, it was NORMAL in all of the healthy controls (p=0.04). There was no statistical. Difference between the patients with normal and abnormal DDTS, when compared in terms of gestational age, birth weight, gender, admission age, time of hospitalization and number of patients gone through exchange transfusion. However, a statistical difference was found between the two groups in terms of the indirect bilirubin levels at the admission, 22.1 ± 3.7 mg,Hf and 29.2 ± 6.8 mgldl, respectively (p=O.OOO). Patients with serumindirect bilirubin levels <2: 22 mg/dl and <22 mg/dl alsa revealed a statistical difference in terms of abnormal DDTS (p=0.03). Conclusion: We conclude that despite efficient treatment modalities, severe neonatal indirect hyperbilirubinemia results in worsening of Jang term neurodevelopmental outcome and that serum indirect bilirubin levels 2: 22 mg/dl can be considered a risk factor for bilirubin neurotoxicity in otherwise healthy term newborns.

Amaç: Rektumun üst ve orta bölümlerinde aşağı anterior rezeksiyonun güvenilir bir tedavi yöntemi olduğu kabul edilmektedir. Son yıllardaki teknik ilerlemelerle daha çok hasta aşağı anterior rezeksiyon (AAR) şansı yakalarken, bu yöntemde anastomozun uygulanmasını kolaylaşıran 'stapler' tekniğinin güvenilirliğini araştırdık Yöntem: Kliniğimizde, 1992- 2001 tarihleri arasında, üst ve orta bölüm rektum adenokarsinomu nedeniyle 68 hastaya AAR uygulandı. Bu hastalardan 25'i kaybedildi. Altı hasta da izlem dışı kaldığından 37 hasta çalışma kapsamına alındı. AAR sonrası anastomoz 23 (%62) hastada elle yapılırken (grup 1), 14 (%38) hastada çift stapler yöntemi (grup 2) kullanılarak uygulandı. Grup 1 ve grup 2'deki hastalann yaş ortalamaları sırası ile 54.3±16.4 ve 52.6±12.6 yıldı. Bu iki anastomoz yapma tekniği inkontinans, anastomoz kaçağı ve darlık yönünden karşılaştırıldı. Bulgular: Otuzyedi hasta median 49 (4-120) ay takip edildi. AAR ve anastomoz uygulanan iki hasta grubu arasında yaş, cins, tümörün anal çıkımdan uzaklığı, patolojik evre, tümörün diferansiyasyonu açısından fark bulunmadı. Elle yapılan anastomozlarda 4 inkomplet, stapler uygulananlarda biri komplet biri de inkomplet 2 inkontinans saptandı. İnkontinans, anastomoz kaçağı ve darlığı açısından iki grup arasında istatistiksel olarak fark bulunmadı. Sonuç: Rektum tümörlerinde 'çift stapler yöntemi'nin kaçak, darlık ve inkontinans açısından güvenilir olduğu sonucuna varıldı.

Aim: Law anterior resection (LAR) is a reliable surgical technique for the treatment of upper and mid-rectum cancers. With the development of technical equipment in recent years, more patients have the chance of LAR. We questioned the safety of colorectal anastomoses performed with stapling technique versus hand-suturing after LAR. Methods: Between the years of 1992 and 2001, 68 patients had LAR for adenocarcinorna of the upper and middle third of rectum. Twenty-five patients died during the fallow-up and 37 patients were included in the study. LAR was performed by hand suturing in 23 patients (62 %) and by 'double-stapling technique' in 14 (38%) patients. The final outcome of two methods were compared for incontinence, leakage and stricture of anastomosis. Results: Thirty-seven patients were followed up for a median period of 49 months (4-120 months). The two groups were similar for age, gender, and distance of tumor from the anal verge, stage, and tumor differentiation. Incomplete incontinence was found in 4 of the hand-sewn patients. One patient had complete, anather had incomplete incontinence in the stapler group. The two groups were found to be statistically similar in terms of incontinence, anastomotic leakage and stricture. Conclusion: We conclude that the 'double stapling technique' in the surgical resection of rectal carcinamas seems to be safe and an effective technique to avoid the development of incontinence, leakage and stricture of anastomosis.

Amaç: Sürekli ayaktan periton diyallzi (SAPD) uygulanan hastalarda kateter disfonksiyonları önemli bir morbidite nedenidir. En sık karşılaşılan fonksiyon bozukluğu ise kateterin yer değiştirmesi !}e fibrin tıkaçları ile tıkanmasıdır. Bu çalışmada, son bir yıl içinde drenaj problemi saptanan hastalarımızda uygulanan, mekanik yöntemle tedavi sonuçlarının bildirilmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmaya 13.5 aydır periton diyalizi izleminde olup, drenaj bozukluğu nedeniyle başvuran, ortanca yaşları 55 olan 8 SAPD'li hasta alınmıştır. Drenajın sağlanması için 0.24 x 40 cm, yarı esnek, çelik tel, 0.1 cm X 40 cm'lik kılavuz tel kullanılmıştır. Bulgular: Pelvis dışına yer değiştirme nedeniyle drenajı olmayan 5 kateterden 4'ü yeniden intrapelvik bölgeye yerleştiri/erek drenajda tam başarı sağlanmıştır. Biri pelvise doğru yaklaştırılmış, drenaj iyi/eştirilmiştir. Fibrin tıkacı ile obstrükte olduğu düşünülen 2 olguda ve kateterdeki kink nedeni ile tam tıkalı olan 1 olguda da drenaj tam olarak düzeltilmiştir. Kamplikasyon olmamıştır. Sonuç: Mekanik girişimler, SAPD'li hastaların kateter disfonksiyonlarının tedavisinde uygulanabilecek ucuz, etkin ve güvenli işlemlerdir. Bu alanda yapılacak geniş serili çalışmalar konuya ışık tutacaktır.

Aim: Continuous ambulatory peritoneal dialysis (CAPD) is commonly used for the maintenance of patients with chronic renal failure. Comman causes of catheter dysfunction are obstruction due to catheter migratian to an extrapelvic site or blackage of the catheter drainage. Herein, we report a review of our experience with the use of mechanical methods in the treatment of CAPD patients with peritoneal dialysis catheter obstruction. Methods: Eight patients (median age 55 years) with peritoneal ca theter dysfunction were included in the study. 0.24 cm x 40 cm semi-flexible steel wire and 0.1 cm x 40 cm wire guide was inserted through the obstructed catheter under aseptic conditions. Results: The catheter drainage of four out of 5 patients with obstruction due to catheter displacement was corrected entirely, whereas, the drainage of the remaining patient with displacement could be corrected partially by placing the catheter closer to its original location. Two patients' catheters blocked with fibrin c/ots and 1 patient's catheter blocked by a kink were alsa corrected successful/y. No complication was encountered. Conclusion: Mechanical methods, for re-functioning of the obstructed catheter in CAPD patients seem to be reliable, safe and cheap. Larger series of studies are needed for more accurate results.

Otoimmun Lenfoproliferatif Sendrom (OLPS), kronik, malign olmayan lenfoproliferasyon ve otoimmunite ile karakterize, çocuklarda nadir görülen bir hastalıktır. Son yıllarda, normal lenfasit apoptozisini sağlayan Fas (CD95), Fas ligand ve Caspase 10 genlerinde meydana gelen mutasyonların, apoptozis defektine neden olarak, hastalığın patogenezinde rol oynadığı gösterilmiştir. Lenfadenopati, hepatosplenomegali, Direct Coomb's pozitifliği, otoimmun hemolitik anemi, idiyopatik immun trombositopeni bu hastalarda en sık görülen bulgulardır. Hipergamaglobulinemi, periferik kanda CD4-CD8- T hücrelerinde artma, lenf bezi veya dalakta bu hücrelerin gösterilmesi tanı koydurucu özellikleridir. Karın şişliği ve solukluk yakınmalanyla başvuran 14 aylık erkek olgu, derin anemi, ileri derecede hepatosplenomegali ve ağır trombositopenisi nedeniyle araştırılmış, etyolojiye yönelik enfeksiyöz veya malign bir neden bulunamamıştır. Ancak CD4-CD8- T hücre oranı yüksek, Fas (CD95) ekspresyonu düşük saptanmıştır. Olgu bu bulgularla erken çocukluk döneminde nadir görülen OLPS tanısı ile sunulmuştur.

Autoimmune Lymphoproliferative syndrome (ALPS) is a rare childhood disorder characterized by chronic nonmalignant lymphoproliferation and autoimmunity. Recently, it has been shown that defective apoptosis due to heritable mutations in Fas, Fas ligand and caspase 10 genes, which regulate lymphocyte apoptosis may play a role in pathogenesis. Lymphadenopathy, hepatosplenomegaly, a positive Direct Coomb's test, autoimmune hemolytic anemia, idiopathic immune thrombocytopenia are the most comman features in ALPS. Hypergammaglobulinemia, elevated numbers and pecentages (>%1) of double-negative CD4-CD8- T cells, and characteristic pathologic findings in lymph nodes or spleen are diagnostic features. In this report, we presented a 14-month-old male ALPS patient who was found to have severe hepatosplenomegaly and trombocytopenia without infectious or malignant etiology, and high CD4-CD8- T-cell ratio and low Fas (CD95) expression.

Ameloblastoma, çene bölgesinde görülen, iyi huylu olmasına karşılık lokal yayılım gösteren bir tümördür. Klinik önem taşıyan odontojenik tümörler içinde en sık görüleni olmakla birlikte çene yerleşimli kist ve tümöHerin ancak %1 'ini oluşturur. Ameloblastomlu olguların yaklaşık %80'i mandibuladan, %20'si maksilladan köken alır. Mandibuler yerleşimleri nedeniyle, 2 ameloblastoma olgusu sunulmuştur. Her iki olgu, hastanemize, yirmi yaş dişi çekimi sonrası, sol alt çenede şişlik yakınması ile başvurmuşlardır. Bilgisayarlı tomografi ve ortopantomografide tipik "bal peteği" görünümü tespit edilmiştir. Yapılan total eksizyon sonrası olgular, histopatolojik olarak ''Ameloblastoma" tanısı almışlardır.

Ameloblastoma is an odontogenic tumor that is located in the jaw region and though it is a benign entity it may be locally inuasive. Being the most comman clinically significant odontogenic tumor, it constitutes only 1 percent of the tumors and cysts located in the jaw region. Approximately 80 percent of the tumor is originated from the mandibula and 20 percent from the maksilla. Two cases are presented for their mandibular location. Both patients have applied to our hospital with complaints of post-wisdom teeth extraction swellings. Computerized tomography and orthopantomography showed typical "honey comb" appearence. After total excision, both lesions were diagnosed as ''Ameloblastoma", histopathologically.