Amaç: Bu çalışmada multipl miyelom hücre serilerinde CD 20 antijeni pozitif ve negatif hücre serilerinde rituksimab ve zoledronik asitin anti-miyelom etkilerini araştırdık. Gereç ve Yöntem: ARH-77 (CD20 pozitif) ve RPMI-8226 (CD20 negatif) multipl miyelom hücre serileri rituksimab ve zoledronik asit ile tek veya birlikte kültüre edildi. ARH-77 hücre serileri ve RPMI 8226 hücre serilerinde CD20 baskılayıcı etkileri araştırıldı. Bulgular: Çalışmada bu iki maddenin antagonistik aktivite gösterdiklerini saptadık. Kompleman tek başına RPMI 8226 hücre serilerinde proliferatif etki gösterdi. Sonuç: Multipl miyelom ve plazma hücre lösemilerinde rituksimab kullanımının uygun bir yaklaşım olmadığını düşünüyoruz.

Aim: In this study, we have invastigated the anti-myeloma effect of the combination of these two agents againts CD 20 antigen positive and negative multpile myeloma (MM) cell lines. Material and Method: ARH-77 and RPMI-8226 were cultured with rituximab and zoledronic acid singly or combination. After evaluation for proliferation inhibition CD20 measurements is made for ARH-77 cell line and RPMI-8226 cell line in efficient concentrations. Findings: We have found that these two agents had antagonistic activity againts both ARH-77 and RPMI-8226 cell lines. As an unexpected finding, complement alone exhibited prominent proliferative activity on RPMI -8226 cells. Conclusion: In MM and plasma celll leukemia in which there is potential for rituximab use, it is suggested that combination with zoledronic acid may not be a suitable approach.

Amaç: Hastanemizde yapılan yenidoğan işitme taraması sonuçlarının değerlendirilmek. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada Ocak 2007-Mayıs 2012 tarihleri arasında 7918 yenidoğan bebek değerlendirildi. Sağlık Bakanlığı Yenidoğan İşitme Taraması Programı Protokolüne göre konjenital işitme kaybı açısından riskli bulunan bebekler belirlendi. Tüm bebeklere Transient Evoked Otoacoustic Emissions (TEOAE: geçici uyarılmış otoakustik emisyon) testi kullanılarak işitme taraması yapıldı. Testi geçemeyen bebeklere 15 gün sonra test tekrarlandı. İkinci testi geçemeyen ve işitme kaybına neden olan hastalıklar açısından riskli olan bebekler tarama amaçlı işitsel beyin sapı yanıtı (ABR; Auditory Brainstem Response ) ölçümleri ve diğer ileri tanısal odyolojik testler için ilgili merkezlere yönlendirildi. Bulgular: 7918 bebekten 56’sında işitme kaybı kuşkusu olduğu saptandı. İşitme kaybı kuşku oranı % 0,7 olarak belirlendi. Sonuç: İşitme kaybı olan yenidoğanların tanınmasında işitme tarama testleri büyük öneme sahiptir. İşitme taramasından geçemeyen yenidoğan bebeklerin daha ileri yöntemlerle kesin tanısı konulmalıdır.

Aim: To evaluate the newborn hearing screening test results performed in our hospital. Material and Method: 7918 newborns were evaluated between January 2007- May 2012 in the study. The babies at high risk for congenital hearing loss were determined according to the protocol released by Ministry of Health Newborn Hearing Screening Program. The hearing screening was applied to all newborns using Transient Evoked Otoacoustic Emissions’ (TEOAE) Test for all babies. The newborns who failed the TEOAE test initially, had the test again after fifteen days. The babies who failed to complete TEOAE test and the others who had the diseases which may carry the risk for causing hearing loss were referred to specialized centers for screening Auditory Brainstem Response (ABR) measurements and other diagnostic odiologic tests. Findings: Hearing loss was suspected in 56 of 7918 babies. The rate of suspicies hearing loss was 0,7 %. Conclusion: The hearing screening tests have great importance in the recognition of newborns with hearing loss. Newborns who failed in hearing screening tests should be re-evaluated with more comprehensive methods.

Amaç: Bu çalışmada erken evre endometriyum kanserinde çıkarılan lenf düğümü sayısı ile postoperatif morbidite arasındaki ilişki değerlendirildi. Gereç ve Yöntem: İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniğinde 01.04.2002- 31.04.2009 tarihleri arasında radikal histerektomi ve pelvik ve para-aortik lenfadenektomi yapılmış evre I-II endometriyum kanserli 72 hasta değerlendirmeye alındı. Hastaların klinik verileri, histopatolojik tümör özellikleri, operatif ve erken postoperatif veriler hastaneden ayrılana kadar kaydedildi. Hastalar ortalama olarak 50 ay izlendi. Bulgular: Çıkarılan lenf düğümü sayısı 11 ve daha az ve üzeri olan hastalar 2 gruba ayrılarak postoperatif verileri değerlendirildi. 11 ve daha az lenf düğümü çıkarılan hasta sayısı 35; 11 üzeri lenf düğümü çıkarılan hasta sayısı 37 idi. İki grup arasında mortalite ve yineleme açısından istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı. Ancak lenfadenektomi daha uzun anestezi ve hastanede kalış süresi ile daha çok kan kaybı ve kan transfüzyonu ile sonuçlandı. Sonuç: Erken evre endometriyum kanserinde lenf diseksiyonunun morbidite üzerine olumsuz bir etkisi bulunmamakla birlikte lenf örneklemesinden daha üstün olmadığı saptanmıştır.

Aim: In this paper we evaluated the relationship between the number of the removed lymph nodes and postoperative morbidity during the lymphadecetomy in the early stage endometrium cancer. Material and Method: Seventy-two patients with the diagnosis of stage I-II endometrium cancer underwent radical hysterectomy + pelvic and paraaortic lymphadenectomy in Izmir Atatürk Training and Research Hospital, Department of Gynecology and Obstetric, between 01.04.2002- 31.04.2009. The clinical and the pathologic findings, immediate operative and postoperative records of the patients were reviewed. The mean follow-up time was fifty months. Findings: The analysis mainly focused on the comparison of the patients with 11 or fewer to more than 11 lymph nodes removed. The number of the patients who have had >11 nodes (Dissection group) removed and < 11 nodes (Sampling group) removed were more 37 (51,4%) and 35 (48,6%), respectively. There were no statistically significant differences between the groups in terms of recurrence and mortality. However, concomitant lymphatic dissection has resulted in longer anesthesia time and hospital stay, more blood loss as well as higher blood transfusion rates. Conclusion: Although the therapeutic efficacy of lymphatic dissection in the early stage endometrial cancer was the same with lymphatic sampling,the incidence of morbidity was much less in the sampling group.

Amaç: Biz bu çalışmada, eşzamanlı over ve endometriyum kanserli olgular ile ilgili deneyimlerimizi değerlendirdik. Gereç ve Yöntem: Eş zamanlı ovaryan ve endometriyal karsinomalı 26 hasta geriyedönük değerlendirildi. Bulgular: Ortalama yaş 54 (40-72) idi. En sık başvuru yakınması anormal vajinal kanama idi. Hastaların büyük bir kısmı tanı anında erken evre ve düşük dereceli olarak tanı almaktaydı. Over ve endometriyal endometrioid tümör tanılı hastaların ortalama 5 yıllık sağkalım oranı % 69.1’di. Sonuç: Eşzamanlı primer over veya uterin korpus karsinomu olan hastaların prognozu metastatik over ve endometriyum tümörlerinden daha iyi bulunmuştur.

Aim: Simultaneous malignant neoplasms of the ovary and endometrium are noted in about 8% of patients with carcinoma of the uterus, and twice that rate is noted in patients with ovarian carcinoma. When the occurrence is simultaneous, the question arises whether these are simultaneous multiple malignant neoplasms or one is metastatic from the other. The clinical implication and prognosis of these two categories are quite different. This retrospective study was undertaken to review our experience with these fascinating tumors. Material and Method: The clinical records and the pathologic findings of 26 patients with synchronous dual primary ovarian and endometrial carcinomas were reviewed. The median age was 54 years. Findings: The most common presenting symptom was abnormal vaginal bleeding. Most of the patients had early-stage and low- grade disease. 12% of patients had dissimilar histology. Conclusion: Patients with concordant endometrioid tumors of the endometrium and ovary had a 69.1 % 5-year survival rate. The results reveals that the prognosis of primary carcinoma of the uterine corpus and ovary is better than metastatic ones.

Amaç: Bu çalışmada, standart tedaviye yeterli yanıt alınamayan, klinik olarak belirgin infeksiyon bulguları göstermemekle birlikte, iyileşmesi uzamış hastalarda bakteri kolonizasyonu araştırıldı. Bakteri kolonizasyonu saptanan hastalarda sistemik antibiyotik tedavisinin yara iyileşmesi üzerine etkileri değerlendirildi. Gereç ve Yöntem: 2005 Eylül – 2012 Ocak venöz ülser nedeniyle başvuran ve ülserde bakteri kolonizasyonu saptanan 76 hasta rasgele iki gruba ayrıldı. Grup 1 (39) venöz yetmezlik tedavisine ek olarak, antibiyograma uygun şekilde anbiyotik tedavisi aldı. Grup 2 (37) ise, sadece venöz yetmezlik tedavisi aldı. Her iki grup yara iyileşmesi açısından karşılaştırıldı. Bulgular: Her iki grupta da en sık izole edilen bakteri Staphylococcus aureus oldu. İki grup karşılaştırıldığında yara büyüklükleri açısından istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p>0,456). Ancak, antibiyotik verilen grupta yara iyileşme süresi, diğer gruba göre daha kısa olarak tespit edildi. Bu fark istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p: 0,038) Sonuç: Klinik olarak belirgin infeksiyon bulguları olmayan, ancak yara iyileşmesi gecikmiş hastalarda mutlaka sürüntü örnekleri alınmalıdır. Bakteri kolonizasyonu saptanan hastalarda sistemik antibiyotik tedavisi yara iyileşmesi üzerine olumlu etki göstermiştir.

Aim: In this study, bacterial colonization was investigated in patients who did not fully respond to standard therapy, whose recovery was delayed despite the absence of significant infection fi wound healing was investigated in patients in whom bacterial colonization was detected. Material and Method: A total of 76 patients admitted with venous ulcers between September 2005 and January 2010, and in whom bacterial colonization had been detected were randomly allocated into two groups. While Group I (n: 39) received antibiotic therapy according to the antibiogram in addition to venous insufficiency treatment, Group 2 (n: 37) received only venous insufficiency treatment. Both group were compared in terms of wound healing. Findings: The most commonly isolated bacteria was Staphylococcus aureus in both groups. There was no statistically significant difference between the groups in terms of wound size (p>0.456). However, the time required for wound healing was found to be shorter in the group which received antibiotic compared to the other group. This difference was statistically significant (p: 0.038). Conclusion: A smear should certainly be obtained from patients who do not have significant infection findings, but whose wound healing is delayed. We consider that systemic antibiotic therapy has positive effects on wound healing in patients in whom bacterial colonization is detected.

Amaç: Osteoid osteomalı olgularımıza ait sonuçları ve travma öyküsü ilişkisini değerlendirmek. Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde elde osteoid osteoma tanısıyla uzun bir zaman aralığı içinde tedavi edilmiş olan 20 hasta geriyedönük olarak değerlendirildi. Ortalama izlem süresi 19,8 (13- 38) ay idi. Hastaların 12’si erkek, 8’i kadın olup erkek kadın oranı 3/2 idi. En küçük yaş 12, en büyük yaş 32, ortalama yaş ise 17,5 olarak bulundu. Bulgular: Tümörlerin yerleşim bölgeleri incelendiğinde, 11 proksimal, 4 orta, ve 2 distal falanks, 1 skafoid ve 2 metakarp tutuluşunun olduğu görüldü. 2 hastanın geniş rezeksiyon, 18 hastanın ise intralezyoner küretaj uygulaması ile tedavi edildiği ortaya kondu. İzlemde hastaların hiçbirinde yinelemeye rastlanmadı. 2 hastanın öyküsünde aynı bölgeden geçirilmiş travması vardı. Sonuç: Elde travma öyküsü olan ve tedaviye rağmen ağrı yakınması geçmeyen olgularda osteoid osteoma olabileceği akılda tutulmalıdır.

Aim: Osteoid osteoma is a very rare benign bone tumor of the hand. Most of the time it is not difficult to reach the diagnosis in patients who have classical presentation. However, osteoid osteoma may be difficult to diagnose in patients with atypical clinical and radiological findings. Material and Method: Twenty patients with the diagnosis of osteoid osteoma of the hand were evaluated retrospectively. The mean follow-up period was 19,8 (min 13, max 38) months. There were 12 male, 8 female patients. The average age was 17,5 (min 12, max 32). Findings: Localizations of tumors were as follows: 11 proximal, 4 middle, and 2 distal phalanx, 1 scafoid, 2 metacarp. 18 patients were treated with intralesional curettage and remaining 2 were treated with wide resection. There was no recurrence in follow-up examinations. Two patients had a history of trauma from the same region. Conclusion: It may not be very easy to reach the correct diagnosis in patients with a history of trauma. In parallel, the adequate treatment can not be provided. In this study the relationship between osteoid osteoma and trauma was evaluated in the light of previous studies. Osteoid osteoma should be considered in patients who has history of trauma and persistant pain despite treatment.

Amaç: Burada kutanöz miksoma tanısı almış sekiz olgunun, histomorfolojik, imündokukimyasal ve klinik özellikleri sunulmaktadır. Gereç ve Yöntem: 2008-12 yılları arasında hastanemizde kutanöz miksoma tanısı almış 8 olgu çalışmaya alındı. Olgulara ait Hematoksilen-eozin kesitler tekrar gözden geçirildi. Dokukimyasal ve imündokukimyasal inceleme için belirlenen bloklara Alsian mavisi,vimentin, CD34, S100, düz kas aktin (DKA), nöron spesifik enolaz (NSE) belirleyicileri uygulandı.. Bulgular: Sekiz olgunun 6’sı kadın, 2’si erkek idi. Olguların yaş ortalamaları 48,25 (31-76), ortalama tümör boyutu 1,53cm (0.3-5cm) olarak saptandı. Lezyonların 3’ü gövde, 2’si baş-boyun bölgesi, 2’si el parmakları ve 1’i meme yerleşimli idi. Mikroskopik olarak; lezyonlar küçük büyütmede lobüler büyüme paterni gösteriyordu. İğsi ve yıldızsı nukleuslu hücreler miksoid bir stromada yerleşiyordu. Miksoid stroma Alsian mavisi ile pozitif iken iğsi hücreler imündokukimyasal olarak vimentin ve CD34 ile pozitif bulundu. Hücrelerde S100, NSE ve DKA ile negatif sonuç alındı. Sonuç: Deri miksomaları nadir görülen, yavaş büyüyen benin bir deri lezyondur. Lezyonun diğer benin ve malin miksoid tümörlerden ayırıcı tanısı yapılmalıdır.

Aim: In this study, we present the histomorphological, immunohistochemical and clinical features of eight cutaneous myxoma cases. Material and Method: Eight cutaneous myxoma cases diagnosed in our hospital between 2008-2012 were included in this study. Hematoxylin-eosin sections were reevaluated histochemical and immunohistochemical analyses were performed as regards Alcian blue, vimentin, CD34, S100, smoth muscle actin (SMA), neuron spesific enolase (NSE). Findings: 6 of the cutaneous myxomas were female, 2 male. The mean patient age was 48,25 (31-76) and the mean tumor size was 1,53cm (0.3-5). 3 of the tumors were located in the trunk, 2 in the head and neck region, 2 in the extremities and one in the breast. Microscopically lesions had lobular growth pattern appearance at low magnification. A sparse proliferation of spindled to stellate shaped cells were deposited in a myxoid stroma. Mixoid stroma was positive with Alcian blue. Immunohistochemically stromal cells expressed vimentin and CD34 but not expressed S100, NSE and SMA. Conclusion: Cutaneous myxoma is a rare, slowly growing benign cutaneous lesion. All the other benignant and malignant myxoid tumors should be regarded in the differential diagnosis.

Burada fenofibrat tedavisi başlangıcından sonra kısa sürede nefropati gelişmesine rağmen yakınmasız olan, ilacın kesilmesi ile birlikte böbrek işlevleri normale dönen bir olgu sunulmuştur.

Here a case is presented in which the patient was asymptomatic despite the development of nephropathy in a short time after the beginning of fenofibrate treatment, and with discontinuation of drug, renal functions returned to normal.

Karında şişlik ve ağrı ile başvuran 56 yaşındaki erkek hastanın abdominal bilgisayarlı tomografisinde sol hipokondriyumu tama yakın dolduran 20 cm çaplı bir kitle saptandı.Tümörün tam cerrahi rezeksiyonu sağlandı ve histopatolojik tanı adrenokortikal karsinom olarak sonuçlandı.

We report a 57- year-old male admitted with abdominal pain and swelling. The abdominal computerized tomography showed a large mass 20 cm in diameter which filled the left hypocondrium. Histopathological diagnosis of the resected specimen was reported as adrenocortical carcinoma.

39 ve 44 yaşındaki iki erkek hastada sırasıyla 15 ve 3cm.lik sağ uyluk kitlesi, ek olarak ikinci hastada sağ tibyal posterior sinirden köken alan 8mm.lik bir tümör saptandı. Büyütme eşliğinde sinir dalları korunarak çıkarılan kitlelerin patolojik tanısı Schwannoma geldi. Sırasıyla 38 ve 27 ay sonraki kontrollerde yineleme görülmedi. Nadir oluşları ve sinir koruyucu cerrahi ile tedavi edilebileceği vurgulandı.

15 and 3cm mass in right thighs of two male patient who are 39 and 44 years old were found. Second patient had another mass(8mm in diameter) originating from right nervus tibialis posterior. The pathologic diagnosis of these masses resected by preserving nerve under magnification were Scwannoma. There was no recurrence after 38 and 27 months respectively. Their rarity and resectability without sacrifiying the nerve were the characteristics of the cases.